Pieczen dla dwojga - Opowiadania Erotyczne

Pieczen dla dwojga

Za drzwiami przez chwilę panowała niczym nie zmącona cisza. Potem dał się słyszeć potworny rumor. Pietras usiłował zapewne sprawdzić dyskretnie przez balkon, kto dzwoni. Pomylił dźwięk domofonu z gongiem przy drzwiach. Na wszelki wypadek załomotałem więc energicznie. Znów rozległ się hałas: w końcu czemu nie wejść drugi raz w to samo krzesło. Pietras zaczął się skradać po przedpokoju, symulując nieobecność. Zupełnie bez sensu, zważywszy na raban, jaki zdążył wywołać. Przekląłem w duchu pomysł robienia mu niespodzianek i uśmiechnąwszy się jak najpromienniej do wizjera, obiecałem sobie solennie następnym razem skorzystać z domofonu. Gniewne spojrzenie, jakim obdarzył mnie chwilę później, w pełni potwierdziło wszystkie przypuszczenia. Owinięty gustownym, acz obficie poplamionym fartuchem kuchennym, pod którym swoim zwyczajem niemal nic nie miał, w dłoni dzierżył starą szczotkę do mycia butelek. Ani chybi oderwałem go od intensywnych zajęć domowych. Wrażenie potęgował skutecznie intensywny aromat pieczeni. - Nie cieszysz się zbytnio na mój widok, jak mi się zdaje - zauważyłem uprzejmie. - Dlaczego, bardzo się cieszę - zaprzeczył automatycznie. - Zdawało mi się tylko, że umawialiśmy się jakoś później. - Owszem, za pół godziny - przytaknąłem. - Ale udało mi się pozałatwiać wszystko wcześniej, niż się spodziewałem... Przerwałem, bowiem Pietras wcale mnie nie słuchał. Ledwie zamknął za mną drzwi, już był z powrotem w kuchni. Odkręcił gorącą wodę i zabrał się do energicznego ...

... czyszczenia szklanego wazonu. - Myślałem, że się ucieszysz - powtórzyłem bez przekonania. - Przyniosłem nawet czerwone wino, półwytrawne, tak jak chciałeś... - Fajnie, fajnie, dzięki! - przerwał z roztargnieniem. - Ale jeśli chcesz czegoś, kawy albo herbaty, to się obsłuż, bo ja mam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia. W lodówce stoi sok pomarańczowy - krytycznie obejrzał wazon pod światło. - Może ci w czymś pomóc? - Czy ja wiem, chyba nie bardzo... Przecież nie będziesz robił prania? - spojrzał na mnie z nadzieją. - Z tego co słyszę, pralka chodzi...? - No tak, ale namoczyłem też trochę kolorowych rzeczy do prania ręcznego... - wystękał znad przypalonego garnka. Zajrzałem do łazienki. Obok wanny, do połowy wypełnionej wodą, kotłowało się sporo odzieży. - Przecież twoja pralka... - Wiem, pierze delikatne rzeczy, ale jakoś nie mam do niej zaufania. Poza tym tak jest szybciej. Symultanicznie. A jeszcze chciałem odkurzyć - w oku błysnęło mu nagle - podlać kwiaty, wyszorować sedes, wyfroterować podłogi... - Nie zapomnij tylko o malowaniu okien! - podpowiedziałem życzliwie. - O której przychodzi Jarek? - I wykąpać się… - dokończył z rozpędu. - Za godzinę, bo co? - Nic właściwie - westchnąłem w przeczuciu, że któreś z zadań i tak w końcu spadnie na mnie. - Pominę milczeniem fakt, że za pół godziny miałem się zjawić ja, ale jak, na litość boską, chciałeś to wszystko zrobić? - Zdążyłbym! - zapewnił z przekonaniem. - Na pewno bym wyrobił, wyliczyłem to sobie... - Słuchaj, wiem, że to pierwsza ...