Na backstage'u - Opowiadania Erotyczne

Na backstage'u

- Cześć! – przywitał się nagle ze mną ciemnowłosy chłopak.

- Cześć… - odpowiedziałam nieco zaskoczona, wchodząc na backstage w dniu koncertu. Nie spodziewałam się tam nikogo. Zaskoczona jednak nie tylko dlatego, że zastałam tam kogoś, ale tym, że ciemnowłosy chłopak, mimo że nieśmiały i cichy, od razu mnie zaintrygował.

- Jestem Matthieu – przedstawił się podając mi rękę.

Też się przedstawiłam, nie wiedząc gdzie oczy podziać, jak zazwyczaj w takich sytuacjach. Mam też duży problem z zapamiętywaniem imion. Z „Matthieu” nie było jednak żadnego problemu. Zaskakująco szybko wyryło mi się ono w pamięci.

Z początku myślałam, że to jedna z pracujących w klubie osób. Potem okazało się, że to nowy basista naszego zespołu, który prezentował się bardzo kusząco, skrobiąc coś nieustannie w swoim notesie, co tworzyło jakąś tajemniczą aurę wokół niego.

- Co tam piszesz? – zaczepiłam go, kiedy reszta zespołu dołączyła do nas, a ja czułam się już mniej onieśmielona jego obecnością.

- To teksty moich piosenek – powiedział skromnie, choć w jego głosie słychać było pewną dumę.

Jego odpowiedź wywołała w nas entuzjazm i kiedy zachęcony przez resztę zespołu zaczął rapować po francusku, moje fantazje związane z nim zaczęły przybierać coraz barwniejsze kolory, a każde francuskie słowo działało jak balsam dla mojej duszy. Kiedy powiedział, że mieszka w Paryżu, wiedziałam już, że chłopak na pewno nie będzie mi obojętny. Z lekcji francuskiego nie pamiętałam wiele. Niewątpliwie ...

... jednak pozostało mi z nich zamiłowanie do Francuzów…

Zaczęła się ostatnia próba przed koncertem i okazało się, że nasz francuski muzyk, oprócz tego, że posiadał artystyczną duszę, francuską wrażliwość i wywołującą dreszcze tajemniczość, był zupełnie pokręcony. Śpiewał, tańczył i wszędzie go było pełno, po prostu chodzące ADHD.

A ja już nie mogłam oderwać od niego oczu.

- Na jak długo przyjechałeś do Istambułu? – sprowokowałam temat do rozmowy w międzyczasie kiedy akurat nie prezentował nowych breakdance’owych kroków na parkiecie.

- Tylko na 10 dni. Spędziłem tutaj 4 miesiące. Teraz przyjechałem tylko po swoje rzeczy. – odpowiedział, a ja nie wiedzieć czemu poczułam pustkę i żal. Przestraszyłam się, że to bezpodstawne uczucie było niemal widoczne na mojej twarzy, dlatego wyparłam je szybko.

- Gosia zaśpiewaj coś – poprosił nagle Can.

- Jasne – odpowiedziałam, weszłam na scenę i chwyciłam za mikrofon.

Spośród 400 piosenek, które wykonuję, spontanicznie zaśpiewałam „Killing me sofly” Arethy Franklin i wtedy jeszcze nie wiedziałam, że był to najlepszy wybór jakiego mogłam dokonać w tamtym momencie.

- Masz naprawdę ładny głos – usłyszałam od Francuza schodząc ze sceny. Tym razem to on znalazł pretekst do rozmowy – lubisz Arethę Franklin?

- Dziękuję – odpowiedziałam czerwieniąc się. I nie była to reakcja na komplement, ale na to, że padł on z jego ust – nie wiem, nie słucham, po prostu lubię śpiewać tę piosenkę. – odpowiedziałam na jego pytanie i choć ...