Burzowe Popołudnie - Opowiadania Erotyczne

Burzowe Popołudnie

... zaniepokojona czymś

- Proszę.

Wyjęła portfel a ja dopytuję

- Wszystko w porządku?

- Trochę zmokłam – zaczęła się tłumaczyć. - Mogę skorzystać z łazienki?

Nie widziałam przeciwskazań, wręcz przeciwnie "Niech dziewczyna doprowadzi się do ładu", powiedziałam sobie w dcuhu.

- Proszę, nie ma problemu.

Wskazałam ręką łazienkę. Miła dziewczyna i do tego urokliwa. Zaczęłam się zastanawiać czemu jest taka nieśmiała, ale też dopuszczałam możliwość, że to tylko maska.

- Przypilnuje Pani przez chwilę moich książek? - wskazała na siatkę pełną lektur.

- Oczywiście – odpowiedziałam

Burza i wichura zaczynały mocniej szaleć. Słychać było grzmoty i padający deszcz a nawet grad. W pewnym momencie nagle zgasł prąd...

- Co za dzień, prawda? – słyszałam z oddali pytanie dziewczyny

- Ano, ale mnie taka pogoda nie przeszkadza. Nawet czasem lubię burzowe czasy, by po nich nastąpiło wyciszenie

Przeglądałam z ciekawości książki dziewczyny, lecz w ciemności za bardzo nie dostrzegałam tytułów i okładek. Zapytałam głośno aby usłyszała

- Te książki to na studia?

- Nie, ja po prostu sama się tak dokształcam. Miałam wolny dzień, więc pojechałam do miasta do biblioteki. Książki od zawsze były moją pasją. – Gdy odpowiadała, słyszałam szum lejącej się wody. - Czy mogę prosić o mydło? - dopytywała uchylając drzwi.

Odparłam

- Tak - szłam do niej, stukocąc po podłodze skórzanymi do kolan kozakami na 10cm szpilkach ze szpicem. Poszłam na zaplecze, znalazłam ...

... mydło i otworzyłam drzwi by Ci podać mydło. Wtedy dostrzegłam krasę jej ciała. Było ciemno bez prądu. Widziałam jednak wyraźnie, że miała zdjęty sweter i od pasa w górę była w samym czarnym staniku. Miała bardzo atrakcyjne ciało. Nie miała się czego wstydzić, lekko jej zazdrościłam, lecz sama także na jego widok poczułam delikatne mrowienie i podniecenie, aż gorąc do mnie uderzył. Nieśmiało próbowała się przykryć rękoma.

- Przepraszam, że ja taka roznegliżowana...

- Nic się nie stało - rzuciłam jej szelmowski oraz dodający otuchy uśmiech - Obie jesteśmy kobietami, a Ty nie masz się czego wstydzić, bo jesteś do prawy ładna

- Przy pani to każda jest nijaka – zaczęła mnie komplementować. Po jej minie wnioskowałam, że moje słowa dodawały jej nieco śmiałości i opuściła ręce. – Tak w ogóle, to jestem Klara.

Podałam jej rękę, uśmiechając się - Dziękuję Ci za komplement, ale ja już mam swoje lata. Mimo że czuje się dobrze i wiem jak wyglądam. – po tych słowach nastąpiła chwila ciszy, którą przerwałam zaproszeniem do zmiany miejsca - Chodź pójdziemy na zaplecze, tam jest kanapa. Usiądziemy sobie, utknęłyśmy tu na trochę. I jestem Ala, nie musisz do mnie mówić Pani - uśmiecham się i głaszczę Twój polik i włosy

- Um... - zmieszana zaczerwieniła się lekko. - Mogę się jeszcze nie ubierać? Chciałabym, by sweter od razu wyschnął.

- Oczywiście, chodź!

Słyszałam jak odetchnęła z ulgą. Prowadziłam ją na zaplecze, czując jej wzrok na sobie. Uśmiechnęłam się w duchu, „Miło, że ...