Trójkąt 1992 - Opowiadania Erotyczne

Trójkąt 1992

... wejściowych. Ojciec na bank miał wrócić późnym popołudniem…

Zerwałem się i przeszedłem do kuchni, wstawiłem czajnik na gaz i do mojego ulubionego kubka wsypałem sobie kawy - więcej niż normalnie. Dziewczyny wchodziły już na górę.

- Dzień dobry – Monika do mojej mamy.

- Dzień dobry – w tej odpowiedzi usłyszałem uśmiech.

- Mamuś przyjechałyśmy wcześniej, bo się okazało, że najważniejszy skrypt jest u mnie

i jeszcze Marek nam się przyda – Ewa mnie rozwalała.

- Cześć – powiedziałem do Moniki wychodząc z kuchni.

- Cześć – powiedziała Monika z uśmiechem.

- Mamuś, jutro posprzątam, dzisiaj nie dam rady – powiedziała Ewa.

- Nie musisz, Marek za ciebie wszystko zrobił, nawet twój pokój.

Ewa skamieniała na ostatnim stopniu i popatrzyła na mnie jak na jakąś zjawę.

- Dzięki – powiedziała w końcu, a Monika w tym czasie przyłożyła dłoń do czoła by po sekundzie dotknąć na moment kciukiem i środkowym palcem kącików oczu.

- Chcecie coś, bo akurat robię?

- To dwie herbaty, kawy mamy już za sobą – powiedziała Ewa, a ja doskonale zrozumiałem ten przekaz.

Poszły do pokoju Ewy. Wystawiłem dwie filiżanki, nasypałem do nich herbaty, dolałem wody do czajnika i czekałem aż się zagotuje. Weszła mama.

- Myślisz, że Ewa ma rację z tym zakochaniem Moniki – cicho zapytała.

- Nic o tym nie wiem i nie mam pojęcia co ona widzi, czego nie widziałbym ja – odpowiedziałem uznając, że to jeszcze za wcześnie.

- Bo jak Monika przed chwilą na ciebie popatrzyła, to ...

... prawie dostałam gęsiej skórki.

- A może to sugestia? – odpowiedziałem pytaniem zadziwiony tym, ile te baby widzą.

Mama zrobiła minę, którą doskonale znałem. Ta mina nazywała się: „nie byłabym taka pewna”.

Na szczęście woda się zagotowała i zająłem się herbatami. Zaniosłem je dziewczynom

i wróciłem po swoją kawę.

- Co będzie? – zapytałem na widok wyciągniętej blachy do ciasta.

- Drożdżowe ze śliwkami.

- A na obiad?

- Jeszcze nie wiem – usłyszałem zabierając swój kubek – w sumie fajna jest ta Monika – dodała patrząc się w okno na wprost.

- Pomóc w czymś? – zapytałem z nadzieją, że chociaż ziemniaki obiorę albo inne takie…

- Idź się, dziecko, prześpij, ledwo żyjesz…

Nie skomentowałem. Wpakowałem się do pokoju Ewy, przymknąłem drzwi na dwa centymetry i usiadłem przy biurku, bo obie siedziały obok siebie na wersalce z herbatami

w dłoniach.

- Żebyś ty widział minę Moniki, kiedy otworzyła mi drzwi – powiedziała Ewa trzymając się za czoło jak kapitan Jean-Luc Piccard z serialu „Star trek”.

- No, domyślam się – powiedziałem.

- To musisz jeszcze wiedzieć, że jak jej powiedziałam, po co i dlaczego przyjechałam, to się regularnie poryczała – dodała.

Patrzyłem na Monikę i nie bardzo wiedziałem co powiedzieć. Ostatecznie posłałem jej

z krzesła buziaka.

- Trochę mnie to zszokowało, bo mieliśmy inne plany – powiedziała Monika z kręcącymi się w oczach łzami.

- Sorry, plany się zmieniły przez zupełny przypadek – odpowiedziałem i wyjaśniłem ...