Trójkąt 1992 - Opowiadania Erotyczne

Trójkąt 1992

... pobieżnie historię ogłoszenia przeczytanego rano, warunków, ceny i tego, że do wieczora trzeba się zdecydować.

- Widziałeś ten pokój – zapytała Ewa.

- Tak, sto razy lepszy niż w akademiku – odpowiedziałem.

- Idziemy? – zapaliła się Monika.

- Mamy czas, a wy się macie przecież uczyć – uspokoiłem sytuację – Ewka, rozłóż książki

i zeszyty, i róbcie, co chcecie, ja idę do siebie, bo po twoim głupim tekście o Kubusiu Puchatku mamuśka widzi więcej – powiedziałem i poszedłem do swojego pokoju.

Ostatecznie po obiedzie i po podwieczorku wyszliśmy w trójkę i dotarliśmy do domu z wynajmowanym pokojem. Monika też się nasłuchała co można, a czego nie, ale na pokój zdecydowała się natychmiast. Ewa się strasznie się ucieszyła, że Monika będzie blisko i że będą razem jeździć autobusem na zajęcia i z powrotem. Pojechaliśmy z Moniką do akademika po jej rzeczy – dużo tego nie było, trochę ciuchów, kubki, talerze, sztućce, ręczniki…

Wszystko weszło do plecaka i średniej torby tak, że Ewa nie miała nawet co nieść. Monika zostawiła na stole kartkę informującą dziewczyny, że się wyprowadziła.

Monika oddała klucz na portierni i zapowiedziała zdziwionemu nieco cerberowi, że

w poniedziałek się wymelduje w dziekanacie.

Wróciliśmy z klamotami do pokoju, który miał być od teraz pokojem Moniki. Była osiemnasta, do dwudziestej trzeciej jeszcze brakowało – zawsze to godzina dłużej niż

w akademiku.

- Marek…, idę do domu, wy się tu rozkładajcie – powiedziała Ewa.

- ...

... Jakby się starsi pytali to będę kilka minut po jedenastej – powiedziałem mając na myśli wieczór.

Zostaliśmy sami.

Pokój, a właściwie pokoik, miał trzy metry na trzy i był jednym z kilku podobnych na piętrze, które w całości służyło do wynajmowania. Aby nie przeszkadzać Monice w krzątaniu się, siedziałem w kącie przy stole na jednym z dwóch krzeseł i patrzyłem jak ładuje swoje rzeczy do szafy i szafki. Na jednej z półek nad wersalką rozkładała właśnie swoje pierdolety, kiedy usłyszeliśmy pukanie.

- Tak – zawołała Monika.

Spodziewaliśmy się właścicielki, która sobie coś szalenie ważnego przypomniała.

Otworzyły się drzwi i zajrzała jakaś dwudziestokilkulatka, nawet ładna, drobniutka ciemna blondynka.

- Cześć, jestem Elżbieta, zajmuję pokój obok, będziecie tu mieszkać? – zapytała na końcu prezentacji.

- Nie, tylko ja – odpowiedziała Monika i przedstawiliśmy się.

Pogadaliśmy chwilę, Ela nam powiedziała, że pokoi jest pięć: w następnym mieszka czterdziestoletnia rozwódka czekająca na sądowy podział majątku, w jeszcze następnym dwie siostry studentki, a w ostatnim, największym, młode małżeństwo z trzyletnim synem i się właśnie budują niedaleko. Wymieniła wszystkich po imieniu, ale na początku zapamiętałem tylko rozwódkę Krystynę.

Kiedy Elżbieta wyszła, Monika zabrała się za dalsze układanie swoich rzeczy. Wyciągnęła

z torby kopertę tak niefortunnie, że wysypały się z niej na podłogę wszystkie zdjęcia. Zabrałem się za ich zbieranie. Takie tam… z wycieczek, ...