Nosić swoją skórę cz. II - Opowiadania Erotyczne

Nosić swoją skórę cz. II

... deja vu. Ci sami ludzie, ta sama sceneria, ale tak naprawdę, nic już nie było takie jak kiedyś. Patrząc na Izę doszedłem do wniosku, że ona w środku bardzo się zmieniła. Zniknął błysk w jej oczach. Odeszła otaczająca ją aura szczęścia, a jej zniewalający uśmiech przygasł. Jednak gdy przywitała się ze mną pocałunkiem w policzek, to zrozumiałem, że jestem w niej beznadziejnie i idiotycznie zakochany.

Mariusz jako idealny gospodarz powiedział:

- Witajcie przyjaciele, tak dawno się nie widzieliśmy. Monika wyglądasz jakbyś zaraz miała wybuchnąć.

Wszyscy roześmiali się sztucznym śmiechem.

- Wejdźmy do środka – teraz to był glos Izy. – Pewnie chcielibyście odpocząć po tak długiej podróży – kontynuowała patrząc na Monikę.

Kobiety poszły pierwsze, a ja z Mariuszem za nimi.

Coś się skończyło – pomyślałem. - To nasza przyjaźń się skończyła. Przeszłości nie da się cofnąć. Zrozumiałem, że jest źle i, że będzie jeszcze gorzej.

Równia pochyła.

Wieczór spędziliśmy popijając wino i gadając o nieistotnych głupotach. Ślub i wesele było już szczegółowo zaplanowane, więc para młoda miała trochę czasu na to, żeby odpocząć przed jutrzejszą ceremonią. Przez chwilę, gdy Monika już się położyła i zostaliśmy we trójkę, pomyślałem, że jest lepiej. Rozmawialiśmy z Mariuszem na luzie, jak za dawnych lat, ale gdy przyłapał on Izę na ukradkowych spojrzeniach w moim kierunku, to wiedziałem, że rozpad naszej przyjaźni jest nieunikniony.

Iza niewiele mówiła. Siedziała zamyślona, ...

... jakby nieobecna. Oddałbym wtedy wszystko, żeby tylko wiedzieć o czym myśli.

Pamiętałem te słowa „Myślę, że mogłabym się w Tobie zakochać”. Były wypowiedziane pod wpływem impulsu czy z głębi serca?

Dlaczego to trafiło właśnie na nas? Siedziałem metr od niej i nie mogłem nic zrobić. Miałem ochotę wziąć ją w ramiona, przytulić, ukraść i uciec daleko stąd.

- Wspominałem ci, że Artur będzie moim świadkiem? – pytanie Mariusza wyrwało mnie z marzeń.

Artur, brat pana młodego. Pamiętałem go z przyjęcia zaręczynowego.

Zawiesiłem się i dopiero po chwili odpowiedziałem:

- Ee, tak kiedyś mi o tym mówiłeś.

- Łukasz, wydaje mi się, że jesteś jakiś ponury i smutny – nagle powiedział Mariusz. – W czym problem?

Nie odpowiedziałem, tylko przelotnie zerknąłem na Izę. Widziałem, jak ciężko przełyka ślinę. Zamrugała kilka razy i opuściła głowę.

- Nie, wydaję ci się – w końcu odpowiedziałem. – To tylko długa droga mnie zmęczyła. Wiesz, parę godzin za kółkiem.

- Aha, rozumiem. To może kładźmy się już? Jutro wielki dzień – uśmiech Mariusza sięgał od ucha do ucha.

- Masz rację – powiedziała Iza i wstała z sofy.

Kiedy wychodziła z salonu, nie mogłem się powstrzymać i musiałem na nią spojrzeć.

Te boskie biodra i cudownie jędrne pośladki. W jednym momencie w moich spodniach zrobiło się bardzo ciasno.

Nagle poczułem, że zmęczenie ogarnia moją duszę i ciało. Siedzenie tutaj było dla mnie katorgą. Pożegnałem się z Mariuszem i poszedłem do pokoju gościnnego.

W nocy ...