Walka z wiatrakami cz. II - Opowiadania Erotyczne

Walka z wiatrakami cz. II

... toalety.

- Kto to był? – zapytała dziewczyna.

- To mój kumpel, ale nie zwracaj na niego uwagi – uniosłem kufel do góry. – To za co wypijemy?

Gdy później posuwałem tę czarnulkę na wąskiej kanapie w jej mieszkaniu czułem się naprawdę wyśmienicie. Była dobra i znała się na rzeczy.

Gdy zwiększałem tempo to lekko unosiła biodra. Kiedy chciałem zmienić pozycję wyczuwała to bez żadnych słów. Biorąc ją od tyłu macałem falujące piersi i ciągnąłem za włosy, przypominało to próbę okiełznania szarżującego konia.

Zgodziła się nawet na seks analny. Ostrożny, delikatny i bardzo przyjemny. Skończyłem w jej tyłku.

Była to najmilsza przygoda na jedną noc.

Nie miałem w zwyczaju zostawać u kobiet na noc, ale od niej wyszedłem dopiero wczesnym rankiem.

Obudziła się w momencie gdy wkładałem ubranie. Owinięta w prześcieradło spojrzała na mnie czule i już miała coś powiedzieć, gdy uniosłem dłoń i powiedziałem:

- Lepiej nie mów tego, czego później możesz żałować.

Spuściła wzrok nic nie mówiąc.

- Nie zrozum mnie źle – kontynuowałem. – Jesteś naprawdę bardzo ładna i miła, jednak nic z tego nie będzie, wiem to z doświadczenia.

Wciąż nic nie mówiła, tylko szczelniej owinęła się prześcieradłem i podeszła do mnie.

Stanęła naprzeciwko i w końcu powiedziała:

- Wiem, nie musisz mi tego tłumaczyć.

- W takim razie ulżyło mi i powiem ci, że jesteś świetna w łóżku.

Uśmiechnęła się.

Wtedy w maleńkim stopniu przypomniała mi Majkę. W życiu pojawia się bardzo ...

... niewiele idealnych chwil, które chciałoby się schować w pudełku i postawić na górnej półce, żeby móc po nie sięgać w chwilach samotności.

Dziewczyna spostrzegła moje zamyślenie i nagle wszystko pojęła.

- Musisz ją naprawdę bardzo mocno kochać – powiedziała.

Spojrzałem na nią zdumiony i smutno się uśmiechnąłem.

- Chyba masz rację – odparłem, cmoknąłem ją w policzek i szybko wyszedłem.

Już nigdy w życiu jej nie spotkałem.

Sześć lat przed wstąpieniem do wojska uznawałem to za konieczność, ale wtedy nie miałem innego wyboru, było to jedyne rozwiązanie moich problemów z rodziną i własnym utrzymaniem. Jednak po sześciu latach byłem zawodowym żołnierzem w randze porucznika. Czekał mnie wyjazd na misję do Afganistanu. Dla jednych piekło a dla innych raj. Dla mnie był to po prostu obowiązek wobec polskiej armii.

Miałem jechać tam razem z Tomkiem.

Przed takimi długimi wyjazdami żołnierz zawsze dostaje urlop. Tak samo było w moim przypadku. Miałem dostatecznie dużo wolnego czasu na to by pojechać w rodzinne strony.

Obawiałem się spotkania z bliskimi, w końcu nie widziałem ich całe sześć lat. Nie wiedziałem czy nadal żywią do mnie urazę. Jednak jakaś część mnie w podświadomości wiedziała, że nigdy nie zapomną.

Ostatecznie już nie byłem tym dwudziestolatkiem, który uciekł do wojska z podkulonym ogonem. Dojrzałem i już nie żałowałem rzeczy, które zrobiłem. Żałowałem jedynie rzeczy, których nie zrobiłem, chociaż miałem okazję.

Życie jest skomplikowane. Pobyt w ...