Trójkąt wileński - Opowiadania Erotyczne

Trójkąt wileński

... usta, mały podbródek, lekko wklęśnięty na środku, oraz wysoko osadzone brwi u podstawy szerokiego czoła. Dżinsowe spodnie i kurtka, ściśle opinająca ciało, nie pozwalając poznać innych szczegółów, budziły w nim odrazę, jeszcze większą niż burki studentek z Bliskiego Wschodu, a twarz i włosy, związane z tyłu, razem z grzywką, odbierały mu rozum.

Arek doskonale pamiętał o tym zdjęciu, pokazując Michałowi i Justynie nowo wykonane zdjęcia. Zaczął od Michała, a gdy ten uznał, że barman dobrze trzymał aparat, Arek zademonstrował fotki dziewczynie kolegi. Postarał się, by ona ujrzała o jeden kadr więcej.

- Co to?! – spytała, mile zaskoczona, rozpoznawszy swą twarz.

- A, to już co innego. – odpowiedział Arek, pospiesznie wyłączając aparat.

- Pewnie jego dziewczyna. – zażartował Michał, nieświadomy jak niebezpiecznie blisko znalazł się prawdy, niewygodnej dla samego siebie.

- Dobrze by było. – podsumował ten żart Arek, wymieniając spojrzenia z rumieniejącą się Justyną.

***

Spacerując w stronę Rynku i Zamku, Arek z Justyną, co i rusz, na różne sposoby starali się włączyć Michała do rozmowy. Skutek tych prób okazywał się jednak mizerny. Właściwie, nie mógł być inny, skoro wątek genetyczny nie ucichł zupełnie, a w jego miejsce, w miarę mijania poszczególnych kamienic, pojawiały się uwagi i anegdoty historyczne. O czym jak o czym, ale o dziejach telomerazy i o sporach politycznych Drugiej Rzeczpospolitej, wykraczających poza dualizm: Piłsudski-Dmowski, Michał nie ...

... miał wiele do powiedzenia. W końcu, gdy oczom turystów ukazał się park przy Katerze, przez który wiedzie ścieżka na górę zamkową, Arek podjął ostatnią próbę rozweselenia marudnego kolegi. Wskazał na pierwszy lepszy budynek i zawołał:

- Kochani! Zagadka historyczna bez nagrody: w tym oto domu, w latach tysiąc osiemset piętnaście do tysiąc osiemset siedemnaście mieszkał na stancji wybitny student Wydziału Matematyczno-Fizycznego Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego, współzałożyciel Towarzystwa Filomatów i największy grafoman w historii tego miasta, autor poematu o heroicznej śmierci tabakiery oraz wielu wierszy miłosnych, Casanova północy i łamacz serc kobiecych na Uralu i w stepach Kirgistanu. O kim mowa?

Na to pytanie, ani Michał ani Justyna nie potrafili podać odpowiedzi.

- Dam wam maleńką podpowiedź. – uśmiechnął się jeszcze szerzej, ukazując dwa szeregi zębów i zaczął cytować wiersze:

"Kukułeczka kuka

Pod zieloną gruszką,

A moje serduszko

Tobie tylko puka:

Puk, puk!”

"Powiedzcie, czy to kochanie,

Że się mieszam i rumienię,

Kiedy piękna przy mnie stanie

Powiedzcie, czy to kochanie?”

"Gdy mą kochankę obaczę,

Wszystko się przyjemnem staje

I gram, i śpiewam, i skaczę,

Gdy mą kochankę obaczę.”

Po każdym wierszyku, których były dziesiątki, Arek kłaniał się w pas Justynie, a do Michała zwracał się teatralnie:

- Z pozwoleniem Wielmożnego Pana!

Przechodnie oglądali się za zjawiskowym trio. Niektórzy klaskali. Zdawało się, że ...