Niepokorna dziewica cz.4 - Opowiadania Erotyczne

Niepokorna dziewica cz.4

... przespałam.

- Spokojnie, królewno. Nic takiego nie mówiłem… Ludzie po prostu dodali dwa do dwóch – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Równe, białe zęby… Och, Agata skup się. Miałaś go zbyć.

- Po prostu zabierz, co swoje i daj mi spokój – Odchrząknęłam i powiedziałam najbardziej szczerym i poważnym tonem, na jaki było mnie w tym momencie stać, patrząc równocześnie w ziemię.

- Dobrze – spuścił ze śmieszkowatego tonu. Zrobiło się dość niezręcznie. – Tylko powiedz, że mnie nie chcesz, patrząc mi prosto w oczy – Spojrzałam na niego trochę zaskoczona. Ale, że niby co? Teraz powinnam pewnie nie móc wydusić słowa i zdać sobie sprawę, że go kocham?

- Nie chcę cię – patrzyłam mu w oczy tak bardzo, jak tylko to możliwe. Chyba go to zszokowało. Biedaczek pewnie myślał, że żadna mu się nie oprze... Cóż, niespodzianka!

- Żartowałem – Nadzwyczaj szybko odzyskał rezon. Wykrzywił twarz w uśmiechu, a pod jego oczami znów zagościły te zmarszczki, które były tak cholernie gorące. – Przecież ci nie odpuszczę tak łatwo – Mrugnął do mnie wesoło. Cóż, przynajmniej próbowałam.

- Naprawdę muszę pójść na policję, żebyś się ode mnie od... – Agata, trzymaj klasę. Damy nie przeklinają. – Odwalił?

- Nie. Wystarczy, że dasz mi chociaż szansę.

- W skrócie mam się z tobą przespać, tak? Nie, dzięki. Wymyślę coś innego.

- Na razie przejażdżka wystarczy.

- Mam lekcję – oponowałam.

- No, jakoś nie wygląda, żebyś się tym specjalnie przejęła. Dzwonek jest za dziesięć minut – Nie ...

... odpuszczał.

- Nie masz pracy, czy coś? Albo chociaż życia? – Prześmiewczo uniosłam brwi. – Godności może?

- Mam wielką ochotę, na zabranie ładnej dziewczyny, w ładne miejsce. Nie utrudniaj, proszę – Kurczę, no ogólnie prawie mnie przekonał. Prawie. Byłam gotowa nawet się z nim gdzieś zabrać, dopóki nie walnął tym tekstem niczym z harlequinów.

- Sayonara – Zeskoczyłam z murku i zostawiwszy mężczyznę z niechcianymi podarunkami, wbiegłam po schodach do szkoły.

Znaczy prawie wbiegłam. Niestety w praktyce wyglądało to tak, że, z resztą drugi już raz tego dnia, potknęłam się (bo kto tu postawił ten stopień?!) i elegancko upadłam na kolana, gubiąc zawartość torebki, która niefortunnie zsunęła się z mojego ramienia.

Byłam pewna, że spód moich dłoni jest zdarty, ale nie to bolało teraz najbardziej. Najmocniej ucierpiała godność i wszystko, co się z nią łączy. "Dobra, Agata, szybki plan działania – wstać i udawać, że nic się nie stało? Udawać, że się skręciło kostkę i liczyć, że mężczyzna ma trochę przyzwoitości i zrezygnuje z kpin? A może uciec i zamknąć się w jakimś bunkrze i nigdy więcej nie pokazywać się światu?”

- Czy to śrubokręt? – Usłyszałam zza pleców rozbawiony głos.

- Być może – Podniosłam się z pozycji klęczącej i wyjęłam mu z dłoni narzędzie, próbując sprawiać wrażenie, że wypadek sprzed chwili nie miał w ogóle miejsca. Pozbierałam swoje rzeczy i machnąwszy włosami planowałam odejść, ale silna dłoń na ramieniu skutecznie mnie powstrzymała.

- Jesteś urocza, ...