Aktorka, cz. 3 - Opowiadania Erotyczne

Aktorka, cz. 3

... wlewałem tylko sok. Adam przygotowywał napoje – głową wskazał śpiącego kolegę.

– Ej, ty, ty – pochylając się, pani Anna pogroziła palcem Adamowi.

– To co, jeszcze łyczek? – Witold podszedł z dzbankiem i dolał soku, nie czekając na odpowiedź. z uśmiechem Odstawił dzbanek i nieco przesunął laptop.

*

– Chyba spora rola czeka na panią – rzekł w końcu Witold, widząc, że kobieta zapomniała o głównym temacie. Siedzieli na sofie i patrzyli na siebie.

– Taak? – zapytała. Dopiero po chwili dotarło do niej, o czym mówił. – Co paan wie?

– Sporo, ale informacje kosztują – rzekł twardo. Widział, że nie ma sensu dłużej poić kobiety alkoholem.

– O co choodzi?

– Słyszałem, że rola ma być dość odważna i wiodąca, ale reżyser waha się – spojrzał na nią.

– Czemu?

– Bohaterka musi wyglądać. Mam na myśli figurę. I nie zawsze pojawia się na scenie w kompletnym stroju – cierpliwie wyjaśniał.

– To coo? Czy mnie czegoś brakuje? – z trudem podniosła się i stanęła przed nim w rozkroku, chwytając się pod boki. Chwiała się. Westchnął z ulgą. Powoli, ale jednak jeszcze do niej docierało.

– Trudno mi powiedzieć, niewiele widziałem – wzruszył ramionami. – Ale mogę ocenić i coś szepnąć reżyserowi – zadeklarował z kamienną twarzą. – Nosi pani pończochy?

– Oczywiście! – podciągnęła spódnicę i zobaczył opalone udo wychylające się z samonośnej pończochy.

– Taaak. A potrafi pani przebiec na scenie bez spódnicy, w szpilkach i z rozpiętą bluzką? Jest ranek, pani bohaterka ...

... spieszy się do pracy. Jest spóźniona – zawiesił głos. – Czekamy. Jest pani gotowa? – spytał podniesionym głosem.

– Tak! Już! – szamotała się, nie wiedząc od czego zacząć. Wciąż miała trudności z utrzymaniem równowagi.

– Proszę zdjąć spódniczkę, odłożyć na bok, aby nam nie przeszkadzała w próbie i stanąć przy oknie! Na mój sygnał ruszy pani w kierunku drzwi. Jasne?

– Tak, oczywiście... – jeszcze szamotała się ze spódnicą, przytłoczona pomysłem i głosem Witolda. Ten, w oczekiwaniu na aktorkę, zdjął marynarkę i powiesił na oparciu krzesła.

– Jesteśmy gotowi! – dał sygnał i włączył latarkę w komórce. Oślepił ją światłem. – Cisza! Rozpięła pani bluzkę?

– Tak! Niee! Juuuuż! – podniesiony głos wskazywał na emocje, które zapanowały nad racjonalnym myśleniem.

– Uwaga! Cisza! Proszę ruszyć, kiedy będzie pani gotowa – dał kobiecie sygnał i czekał, świecąc latarką w jej twarz. Ruszyła zbyt ostro, chciała nawet biec, ale po kilku krokach walczyła tylko o utrzymanie równowagi. Witold w porę podniósł się, zrobił trzy kroki i podtrzymał upadającą aktorkę. – Proszę usiąść – posadził kobietę na kanapie, siadł obok i położył dłoń na jej staniku. Nie zareagowała. Sapała przejęta swoją nieporadnością.

– Nie było źle, ale czasami trzeba pokazać też biust – podał kolejny warunek.

– Coo? Nieee, to chyba nie dla mnie – wyglądała na speszoną i zrezygnowaną. Sytuacja wymykała się Witoldowi z rąk.

– Śmiało, proszę pokazać biust! Ja to chyba najlepiej ocenię! Jestem mężczyzną! – ...