Kłamca (II) - Opowiadania Erotyczne

Kłamca (II)

... nie ryzykować. Nie chciała rozjuszyć bestii.

– Co teraz? – spytała.

– Nic. Ja odpoczywam, a ty marsz pod kaloryfer.

– Znów? – Nie udało się jej powstrzymać jęku.

– Niestety. Ewentualnie mogę cię zabić, abyś mi nie przeszkadzała…

– Wolę kaloryfer – mruknęła. – Mogę zabrać ze sobą laptopa?

– Zwariowałaś?

– Mam kilka prac do poprawienia.

– Ta, pewnie – syknął, z niewiadomych powodów rozzłoszczony. – A do tego pocztę, skypea czy inne cudo. Masz mnie za idiotę?

– Nie o to chodzi…

– Weź książkę – zaproponował. – Masz czas na czytanie do obiadu.

Typowy zadufany w sobie samiec, rozmyślała ponuro Marianna. Śniadanko, obiadek, kolacyjka. I co jeszcze? Na szczęście skuł tylko jeden z jej nadgarstków, więc nie było aż tak niewygodnie. Bezmyślnie kartkowała książkę. Potem ukradkiem zaczęła go obserwować.

Siedział na kanapie, z odchyloną do tyłu głową.Napięte mięśnie twarzy, kurczowo zaciśnięte usta i te wyraziste kości policzkowe. Zanim zdążyła pomyśleć, przerwała ciszę.

– Masz dziwny akcent.

– Mam – otworzył oczy, ale na nią nie spojrzał. – Moja matka była Polką, ojciec Ukraińcem. Za wschodnią granicą spędziłem większość swojego życia. W Polsce znalazłem się dopiero, gdy zacząłem brać udział w interesach ojca.

– Był biznesmenem?

– Biznesmenem? – powtórzył rozbawiony. – Można tak to ująć.

– Czym się zajmował?

– Handel żywym towarem, organami, prochami i takie tam.

– Co? – Marianna zamarła z niezbyt mądrym wyrazem twarzy.

– A ...

... oficjalnie był właścicielem kilki ekskluzywnych klubów.

– Nie żartowałeś?

– Nie.

– A ty?

– Ja co? – Wyprostował się i lekko uśmiechnął. Miała taką przerażoną minę. Może nie do końca go to bawiło, bo wolałby zobaczyć w tych ślicznych oczach coś innego.

Ale na to nie miał szans. Był wyrzutkiem, śmieciem i nic nie mogło tego zmienić. Nawet pieniądze. Takich kobiet się nie kupowało, takim trzeba było zaimponować czymś innym niż żelazny zestaw skóra, fura i komóra.

– Czy ty również zajmowałeś się tym…hm, handlem?

– Tak. Można powiedzieć, że byłem jego prawą ręką.

– W takim razie nie rozumiem?

– Jak się tu znalazłem, skazany na łaskę pewnej pani doktor z przewodem habilitacyjnym?

– Tak. – Nie zareagowała na jawną kpinę.

– To długa historia – zamyślił się. – Powiem tylko, że ściga mnie mój brat i większość dawnych podwładnych. A gdy mnie dorwą, to postarają się, bym błagał o śmierć.

– Co zrobiłeś?

– Zabiłem ojca – odpowiedział lakonicznie.

Tym razem zamilkła na dłuższą chwilę.

– Zabiłeś ojca?

– Zostałem adoptowany – dodał suchym tonem. – Poza tym ten tak zwany ojciec był wyjątkowym bydlakiem.

– I stwierdziłeś to dopiero teraz? Po tylu latach? Wcześniej ci to nie przeszkadzało?

– Zemsta najlepiej smakuje na zimno. Moja prawdziwa matka była jedynie towarem, którym handlował. Zostawił ją dla swoich strażników, a kiedy zaszła w ciążę, postanowił zaadoptować dziecko, które się urodzi. Ją zabił, a ja dorastałem jako jego syn.

– I to był ...