Friends with benefits - Opowiadania Erotyczne

Friends with benefits

... jest przystojny, a nawet bardzo. Ma jasnobrązowe, zwichrzone włosy i ciemnoniebieskie oczy, w których panuje niesamowita głębia. Jego szeroka szczęka i pełne usta dodają mu męskości i zmysłowości, jest wysoki i jak wcześniej wspomniałam wysportowany. Niejedna dziewczyna ma mnie zjeść, kiedy razem gdzieś wychodzimy, wprost czai się pożądanie i zazdrość w ich oczach. Natomiast ja jestem wysoką blondynką z prostymi, długimi włosami. Mam jasną karnację i błękitne oczy. Wcale niczym się nie wyróżniam i wcale nie mam mnóstwa adoratorów.

- Więc co było powodem naszego, dzisiejszego spotkania? – odrywa mnie z zamyślenia.

- Ciekawe pytanie, a więc tak samo ciekawa odpowiedź: TO CO ZAWSZE – mówię teatralnym głosem.

- Nie wiedziałem, że kobiety mają tak często chcicę – drapie się po brodzie, na której widać kilkudniowy zarost.

- Nie wiem, czy wszystkie. Może to tylko ja tak mam – wzruszam ramionami. – Dobrze, że wtedy mogę na ciebie liczyć, bo inaczej rzuciłabym się na pierwszego lepszego.

- Tak, a ja na ciebie – przypominam sobie kilka sytuacji, w których to on ściągał mnie do schowka, bo miał nagłą potrzebę rozładowania.

- Czego szukasz? – wskazuje na regał z książkami historycznymi.

- Książkę o wynalazkach XIX wieku, polecisz mi którąś? – uśmiecham się znacząco.

Maks to niewiarygodny kujon, choć nie spędza całych dni w bibliotece, to można powiedzieć, że bardzo pilny z niego student. I oto proszę, kolejny powód, aby kobiety pożerały go.

- Masz tę, chyba ...

... najbardziej mi pomogła – podaje mi książkę ze zdartą okładką.

Maks jest rok starszy ode mnie, więc jeśli potrzebuję pomocy, zawsze mogę na niego liczyć… oczywiście nie tylko w sprawach seksualnych.

- Kiedy jest ta kolacja z naszymi rodzicami? – pytam gdy siadamy przy naszym ulubionym stoliku, w kącie przy oknie.

- Chyba w tę sobotę – marszczy brwi. – Czekaj, sprawdzę.

Wyciąga najnowszego IPhone’a i włącza kalendarz, po chwili kiwa głową.

- Jedziemy razem? – w sumie znam odpowiedź.

- Jak zwykle – uśmiecha się lekko, po czym zatapia się w lekturze, tak samo jak i ja.

Robię szczegółowe notatki, raz po raz wertując stronnice. Po godzinie zamierzam wracać do pokoju, dziś jestem wyjątkowo zmęczona, więc zamierzam spędzić resztę dnia w łóżku… sama.

- Ja już będę się zbierać – mówię zamykając książkę.

- Już? Odprowadzę cię – robi to samo i wstaje.

Przewracam oczami, ale zgadzam się. Po chwili wychodzimy ze szkoły i zmierzamy do akademika. Dziewczyny mieszkają w innym budynku, niż chłopacy, choć mamy do siebie dość blisko.

- Jak ci poszedł ten ostatni egzamin? – pytam, żeby mieć jakiś temat.

- Całkiem dobrze… chyba – marszczy brwi.

- Czyli świetnie – domyślam się.

- Jeśli chcesz, żebym ci w czymś pomógł to powiedz – otwiera przede mną drzwi do budynku.

- Pamiętam i dziękuję ci za to – uśmiecham się blado.

- Powinnaś się częściej uśmiechać, bardzo ładnie ci wtedy – przygląda mi się, a ja czuję zawstydzenie.

To jedyny facet, który potrafi ...