Inwestor - początek. Czytać jednak należy na końcu :). - Opowiadania Erotyczne

Inwestor - początek. Czytać jednak należy na końcu :).

Gorące, popołudniowe słońce późnego lata, muskało jej twarz i dekolt, wystawione maksymalnie na pieszczoty jego promieni. Rozgrzało, trochę rozleniwiło, odrobinę spowolniło dudniącą w żyłach krew. Otworzyła oczy i skierowała swoje spojrzenie na drzwi kawiarni. Jeszcze jeden głęboki wdech, kilka kroków i nacisnęła klamkę. Dwunasty. To będzie dwunasty. Jedenaście razy przebrnęła już przez takie spotkanie, a z każdym następnym wcale nie jest łatwiej. Dzisiaj będzie ostatni raz. Jak tego też nie zaakceptuje, to zrezygnuje. Tak postanowiła. Ileż można . Czasami trzeba odpuścić i poszukać innego rozwiązania. Przekracza próg kawiarni na Mariensztacie i zamyka za sobą drzwi. Rozgląda się po niewielkim pomieszczeniu, w którym raczej trudno się ukryć i odnajduje wzrokiem mężczyznę ze zdjęcia. Czyta gazetę.

To ciekawe, bo ci faceci przeważnie siedzą ze wzrokiem utkwionym w drzwi i podrywają się od razu, kiedy ją zobaczą. Iza podchodzi do stolika, chrząka dyskretnie i wpatruje się w oblicze nad gazetą. Mężczyzna z fotografii podnosi wzrok i ogląda jej twarz tak, jakby próbował sobie przypomnieć „ gdzie ja panią już widziałem”, kiedy dociera do niego gdzie to było i w jakich okolicznościach, wstaje:

- Proszę mi wybaczyć. Zaczytałem się. Dzień dobry pani Izo.

- Panie Pawle.

- Usiądźmy. Czego się pani napije?

- Kawę mrożoną poproszę.

Paweł odwraca wzrok w stronę lady, a kilka sekund później, obok ich stolika zjawia się kasjerka, osobiście. Paweł zamawia u niej kawę ...

... mrożoną i odprawia ją skinieniem głowy. Potem odwraca się do Izy.

- Nie jest pani z Warszawy.

- Nie. Przygnały mnie tu studia.

- To skąd pani jest?

- Miejscowość z której pochodzę, leży w pasie wyżyny krakowsko-częstochowskiej. Daleko stąd.

- Rozumiem. Jakie studia.

- Medycyna.

Jej rozmówca jest szczerze zaskoczony.

- Ambitnie. – Spodziewał się, że to kolejne zarządzanie, socjologia, albo pedagogika.

- To moja miłość. Jedyna. Warta wszystkiego.

- Każdej ceny.

- Dokładnie.

- Rozumiem.

- Nic pan nie musi rozumieć, panie Pawle. I ja nic rozumieć nie zamierzam. To tylko środek do osiągnięcia celu.

- Czysty pragmatyzm.

- Panu to chyba odpowiada.

- Odpowiada pani Izo. Która to runda?

- Trzecia.

- O. Albo pani Teresa ma katar, albo pani jest nader wymagająca.

- Pani Teresa czuje się dobrze.

- Rozumiem. Jakaś bariera nie do przekroczenia?

- Tego nie wiem, nie umiem panu powiedzieć, staram się być otwarta na nowe doświadczenia, ale nie znam jeszcze swoich granic. Nigdy do żadnej nie dotarłam.

- Co ten układ ma pani zapewnić?

- Czas. Najbardziej zależy mi na czasie. Nie chcę niczego zawalić. Do tego się wszystko sprowadza właściwie. Pieniądze też.

- Rozumiem.

- Bardzo pan wyrozumiały.

Paweł musi się uśmiechnąć. Po raz pierwszy dzisiejszego popołudnia, ba dnia dzisiejszego. Ta uwaga, w kontekście rozmowy kwalifikacyjnej do jego łóżka, wydała mu się inteligentnie zabawna.

- Tego bym raczej o sobie nie ...