Kobiety IX Vera - Opowiadania Erotyczne

Kobiety IX Vera

... Tak?

- Ja.. ja.. naprawdę...

- Wiem, Gerard, wszystko wiem - uśmiecha się, uspokaja, by ponownie oprzeć głowę o mój bark. - Ja ciebie też - dodaje, sprawiając, że zastygam, bojąc się zaczerpnąć powietrza na wypadek, gdyby to wszystko okazało się tylko pięknym snem.

Telefon wibruje, wyrywając mnie z rozmyślań.

Nieznany.

- Witam, z tej strony Vera. Dostałam numer od Dana, więc postanowiłam...

- A jednak? - uśmiecham się, choć wiem, że nie jest w stanie tego zobaczyć.

- Nie mam innego wyjścia, więc jeśli ma pan coś konkretnego do zaoferowania, to chętnie przyjmę tę pracę - w jej głosie wyczuwam lęk. Lęk związany z utratą tego, co ledwie udaje jej się utrzymać na ten moment w rękach.

- Żadne pan, Gerard. Wyślę ci adres smsem. Możesz przyjść około czternastej do biura - informuję, oczami wyobraźni widząc, jak bardzo się ucieszy.

- Świetnie, do zobaczenia! - nie mylę się, jej głos łagodnieje i przybiera radosny ton.

Vera spogląda na mnie, nie mogąc powstrzymać entuzjazmu.

- Zabawne, kto by pomyślał, że będę tu kiedykolwiek siedzieć i rozmawiać z bogatym szefem kancelarii? - śmieje się.

- Bez przesady, dobry przypadek. Mały krok w przód, aby wszystko zaczęło się układać - podaję jej papiery, by podpisała je w kilku miejscach.

- Nie wierzę w przypadki - jej radość wyraźnie się zmniejsza, a oczy ciemnieją. - Nic nie dzieje się bez powodu - dodaje, zamyślając się na dłuższą chwilę.

Natychmiast dolatuje do mnie widok uśmiechniętej Emmy. Niemal ...

... czuję jej dotyk na swojej skórze, słodki smak jej ust.

- Masz rację - przymykam oczy, odlatując wyobraźnią w zupełnie inne miejsce. Myślami jestem gdzieś bardzo daleko, kochając się z zielonooką, słuchając jej zmysłowego głosu i całując z nieopisaną delikatnością i czułością.

- To wszystko? - Vera macha mi ręką przed twarzą, a ja pierwszy raz od wieków zawstydzam się.

- Tak, widzimy się jutro o ósmej - podaję jej dłoń.

Odwzajemnia uścisk i uśmiecha się smutno.

- Naprawdę bardzo dziękuję. Ta praca to szansa. Szansa na lepszą przyszłość - wzdycha, powstrzymując cisnące się do oczu łzy.

- Nie ma sprawy, mam nadzieję, że wszystko się ułoży - podchodzę do niej, by poczuła się trochę bardziej komfortowo.

Jestem szefem, ale w końcu i człowiekiem. Jedna myśl nie daje mi spokoju i widząc jej stan, zastanawiam się czy jest sens się mieszać i o to pytać.

- Kim jest Arthur? - nie rezygnuję.

Nie powstrzymuje już łez. One toczą się po jej policzkach, jak niechciani goście. Wyciera je zawzięcie wierzchem dłoni, ze złością i bezradnością. Kilka razy wzdycha, nabiera znów powietrza, chcąc się uspokoić i patrzy mi w oczy.

- To mój syn - odpowiada łamiącym się głosem. Głosem wypranym z optymizmu.

Bez zastanowienia przytulam ją do siebie, nie mając pojęcia, ale domyślając się, jak dużo musiała znieść i przeżyć, by doprowadziło ją to do takiego stanu, w jakim obecnie się znajduje.

- Na pewno jest tak samo silny, jak ty. Teraz wszystko będzie inaczej, wszystko - ...