Do matury cz.VII [OSTATNIA] - Opowiadania Erotyczne

Do matury cz.VII [OSTATNIA]

Wstrząśnienie mózgu. Krwiak podtwardówkowy. Złamana lewa ręka i skręcona kostka. Lekarze mówią, że i tak miałam dużo szczęścia. Nie uszkodziłam kręgosłupa, a krwiak ma dużą szansę na wchłonięcie się. Choć w szpitalu spędzę przynajmniej dwa tygodnie, nie przeszkodzi mi to w podejściu do matury. Mama wpada do sali średnio co piętnaście minut, więc co chwila muszą ją upominać, aby wróciła do pacjentów, którzy naprawdę potrzebują pomocy. Jedyny pozytyw, jaki wynika z jej pracy to fakt, że leżę w jedynce. Pełen komfort, jeśli można tak powiedzieć o szpitalnej sali.

– Mamo... – zaczynam, gdy po raz kolejny pyta, czy nie poprawić mi poduszki. – Nic mi nie jest.

Przygryza wargę w charakterystyczny dla siebie sposób. Oho, szykuje się dłuższa rozmowa. Pewnie ta na temat odpowiedzialności i nadmiaru alkoholu.

– Wydawało mi się, że wiem o tobie dużo – mówi, zbijając mnie z pantałyku.

– Hę?

Kobieta bierze głęboki oddech.

– Nie mówiłaś, że masz chłopaka.

– Bo nie mam – odpowiadam, czując ukłucie w sercu.

– W takim razie, kim jest Wiktor?

– Skąd... co... – dukam.

– Zanim się obudziłaś, mamrotałaś jego imię.

Nie wiem, czy to z powodu urazu, czy też własna głupota tak mnie zaskoczyła, ale nagle robi mi się słabo. Nie mam siły na wymyślanie kolejnych kłamstw – odpowiedzi na pytania o Wiktorze.

– Jestem zmęczona. Chciałabym iść spać.

Nie czekając na komentarz, obracam się na drugi bok i zasypiam.

Budzi mnie poprawianie poduszki. Wyraźnie zirytowana ...

... otwieram oczy, aby przegonić mamę, ale zamiast niej dostrzegam znajome niebieskie tęczówki, ciemne włosy, zarost... Wiktor... W pierwszej chwili mam ochotę przyciągnąć go do siebie i pocałować, ale szybko wracają do mnie wspomnienia ostatniego wieczora. Mój nauczyciel ma kogoś. I to nie byle kogo, a tamtą blond-szmatę. Wszelkie ciepłe uczucia zostają zastąpione przez gniew i rozgoryczenie.

– Co tu robisz? – pytam obojętnie.

– Martwiłem się o ciebie.

– Ależ, panie profesorze, skąd ta troska? To niezdrowe interesować się zupełnie obcą uczennicą. Więc czego pan ode mnie chce, profesorze?

– Nie mów tak do mnie – prosi mężczyzna.

– Nie? A jak mam mówić? "Wiktor?” To ty wyrzuciłeś mnie ze swojego życia, profesorze.

Dziesięć punktów dla mnie. Udało się go zranić. Siedzimy w milczeniu, widać żadne z nas nie ma odwagi się odezwać. Ta cisza wykańcza moją psychikę. Czuję zapach Wiktora, a jego dłoń jest tak blisko... Nie wytrzymuję dłużej. Odpinam kroplówkę i trochę za szybko wstaję z łóżka, co skutkowałoby upadkiem, gdyby nie szybka interwencja nauczyciela.

– Nie powinnaś wstawać.

– Nie mów mi, co powinnam, a co nie – syczę.

Wyrywam się i idę ku drzwiom, ale moje zamiary zostają udaremnione przez mamę.

– Córeczko, co ty... – przerywa w pół zdania. – Kim pan jest?!

– Nauczyciel Agaty – przedstawia się. – Wiktor Michalak, miło mi poznać

Oczy pielęgniarki rozszerzają się ze zdumienia, kiedy łączy fakty. Wiem, że ona już wie. Wiem, że jest już za późno na ...