Zapach - Opowiadania Erotyczne

Zapach

Moi drodzy. Spróbowałem wstawić opowiadanie. Jest erotyczne, tylko inaczej. Nie typowe. Inne. Napiszcie co myślicie.

Zapach.

Przesunąłem łyżkę o kilka centymetrów w prawo, a po chwili dosunąłem nóż. Wygładziłem nieskazitelnie czystą serwetę. Rzuciłem okiem po wypolerowanym blacie orzechowego stołu i mój wzrok uciekł daleko poza winnice i dotarł do ośnieżonych, nawet latem, szczytów alp.

Rosa siedziała po mojej prawej stronie. Ona z kolei przebiegła swoimi brązowymi, ciągle pięknymi, lecz nieco zmęczonymi oczami na puste miejsce po przeciwnej stronie stołu. Dominika przyniosła tacę z wazą, napełnioną pachnącą zupą.

— Życzę smacznego, donna Rosa i senior Luigi.

Postawiła wazę i znikła w drzwiach salonu. To na moją proźbę ograniczono usługi w czasie posiłków do minimum.

Napełniłem talerz matki jarzynową zupę, pachnącą bukietem kolorowych aromatów.

Po chwili wypełniłem mój talerz do połowy.

— Nie jesteś głodny, mój synu? — zapytała donna Rosa.

— Chcę zostawić miejsce na spagetti — odrzekłem miło.

Wstałem i ucałowałem jej czoło, odgarniając uprzednio brązowe włosy.

— Siwieję, Luigi.

Wiedziałem co za chwilę powie. I wcale się nie myliłem.

— Pasquale nie doczekał, ale może los będzie dla mnie bardziej łaskawy i zobaczę wnuka.

Miałem dzisiaj lepszy humor, więc moja riposta nieco odbiegła od zwyczajnej.

— A jeśli będzie ona, czy też uraduje to twoje serce, matko?

Przeniosła wzrok na moją twarz.

— Ach, Luigi. Minęły czasy, że ...

... oczekiwano chłopca i kiedy się urodził świętowano dwa tygodnie.

— Powiedziałaś, wnuka, matko.

Popatrzyła z miłością. Dostrzegłem tam również smutek, tęsknotę i nadzieję.

— Jesteś dobry, przystojny i bogaty. Nie mogę pojąć dlaczego nie możesz znaleźć wybranki, Luigi.

— Nigdy nie pragnąłem być bogaty — odparłem szczerze.

Jej brwi zbiegły się do środka czoła, a oczy na chwilę przyjęły surowy odcień, lecz natychmiast wypogodziły się.

— Twój ojciec, a mój mąż, Pasquale dorobił się majątku uczciwą pracą. Nigdy nie ukrzywdził pracownika i zawsze prowadził uczciwe transakcje.

To co powiedziała donna Rosa, nie mijało się z prawdą. Mimo to, ja rzeczywiście nie pragnąłem bogactwa. Od jego śmierci minęło trzy lata. Pracowałem uczciwie i dzięki uśmiechom losu potroiłem majątek rodziny Maletto. Mieliśmy dworek, winnicę i trzy fabryki w mieście, produkujące telefony, drobne maszyny elektryczne i silniki do przeróżnych urządzeń. Z tego tytułu powinienem jeździć Teslą, lecz wybrałem ferrari Madena, mające cztery lata, mimo że stać mnie było na najnowszy model 430. Donna Rosa preferowła wygodniejsze modele, dlatego w garażu, obok domu, mieliśmy czarnego Mercedesa S 550 i piękny lazurowo błękitny o metalicznym połysku, Bently continental GT. Mimo posiadanej fortuny, donna Rosa pozostała skromną kobietą. Wiedziała co to bieda i nigdy nie szczędziła grosza, który mógłby pomóc potrzebującym.

Po kilku minutach Dominika przyniosła drugie danie. Makaron z sosem pomidorowym, rodzinnej ...