Sofonisba, cz. 10 - Opowiadania Erotyczne

Sofonisba, cz. 10

... zawtórowała własnym. Coś istotnie poczuła, jakiś odległy żar płonącego ognia, zalany wkrótce powodzią gorącej lawy. Czy można uznać ten żar za spełnienie? W każdym razie, było to najbliższe temu wrażenie, jakiego doznała tej nocy. Wydała cichy jęk licząc, że zadowoli pana i małżonka.

Syfaks podniósł się z łoża i osobiście napełnił obydwa kielichy.

- Twoje zdrowie, córko Wielkiej Tanit. Warta jesteś każdej ceny, rozpalasz zmysły mężczyzny do szaleństwa. Nie potrafię się tobą nacieszyć.

- Okazujesz mi wielką łaskawość, szlachetny panie.

- Wybacz moją gwałtowność i nienasycenie. Chcę zakosztować z tobą tyle rozkoszy, ile tylko zdołamy. Nie mamy zbyt wiele czasu.

- Nie mamy czasu?

- Wkrótce wyruszam na wojnę, ukochana.

- Rzymianie wylądują najwcześniej przyszłą wiosną, mężu. Zdążysz się przygotować.

- Tymczasem zwyciężę w innej wojnie.

- Innej wojnie?

- Zanim pojawi się Scypion z rzymskimi legionami, musimy rozprawić się z Masynissą. Ja i twój ojciec.

- Mój ojciec?

- W imieniu twojego Miasta obiecał mi wsparcie oraz ziemie i stada Masynissy. To część zapłaty za sojusz. Mniej ważna niż ty, ukochana, ale muszę zadbać o łupy dla moich wojowników. Potrzebują koni, owiec, pastwisk. Także kobiet. Nie znajdą drugiej takiej jak ty, Sofonisbo, ale w końcu to ja jestem królem. Wkrótce będę jedynym królem Numidów, bo moim najważniejszym trofeum stanie się głowa Masynissy. A ty zostaniesz moją królową.

Noc okazała się długa, nie próbowała już jednak nawet udawać, iż odczuwa cokolwiek, poza obojętnym znużeniem. Czyż można radować się na własnym pogrzebie?

Koniec odsłony drugiej