Gala z pompą w lubelskim hotelu - Opowiadania Erotyczne

Gala z pompą w lubelskim hotelu

Wieczór zapowiadał się dla mnie nadzwyczajnie. Gala z pompą, w Hotelu Alter, w samym sercu lubelskiej starówki. Miałam wygłosić króciutki spicz o roli edukacji historycznej w budowaniu tożsamości lokalnych społeczności.

Jako nauczycielka historii byłam przyzwyczajona do klas, kredy, podręczników... nie do srebrnych kieliszków, lśniących pod żyrandolami z kryształu.

Ale skoro już założyłam tę srebrną suknię — tę, która opinała się na mnie jak druga skóra i miała z tyłu subtelne rozcięcie, przez które czułam chłód powietrza na udzie — postanowiłam chłonąć klimat. W tej eleganckiej kiecce, do której założyłam białe pończochy, czułam się bardzo kobieco. A nawet… seksownie.

Już przy wejściu wyczułam jego wzrok. Ten specyficzny rodzaj męskiego spojrzenia — nie nachalnego, nie pospolitego — ale takiego, które przeszywa na wskroś.

Zbliżył się chwilę później. Starszy, wytworny, z doskonale przyprószonym siwizną skroniami i spojrzeniem, jakby był przyzwyczajony do tego, że każda kobieta w końcu się przed nim zatrzyma.

Nachylił się, jego głos był ciepły, miękki jak kaszmir.

— Nie sądziłem, że na balu w Lublinie spotkam kobietę, która wygląda jak legenda... Pani musi uczyć historii.

Zaśmiałam się, lekko onieśmielona. Spojrzałam mu w oczy — a on nie odwrócił wzroku.

— Tylko niech pan nie mówi, że z wyglądu przypominam Bony Sforzy.

Uśmiechnął się kącikiem ust, jakby coś sobie przypomniał.

— Nie... Raczej Marię Antoninę. Tylko piękniejszą. I, mam ...

... nadzieję, znacznie bardziej szczęśliwą.

Poczułam ciepło, które nie miało nic wspólnego z ogrzewaniem w tej stylowej sali. Coś mi mówiło, że ten wieczór może zakończyć się czymś więcej...

Nie wiem, co bardziej mnie zaskoczyło — jego słowa, czy to, jak bardzo ich potrzebowałam.

Niecodziennie spotyka się tak uroczych starszych panów…. Na co dzień jestem „panią od historii” — wiejską nauczycielką, co przyjeżdża do miasta starą Toyotą i nosi torby wypchane sprawdzianami.

Ale tamtego wieczoru... byłam kimś innym. I on to mi ukazał.

Nie cofnął się. Przeciwnie. Wciąż nachylony, szeptał coś o kobiecie z klasą… damie… Jego słowa muskały mnie jak jedwabna chusteczka.

A ja... chciałam tego. Chciałam czuć, że jestem zdobywaną. Że on — mężczyzna z innego świata, pewny siebie, dojrzały, elegancki — właśnie mnie wybrał.

Gdy uniósł dłoń, nieśpiesznie, i ledwo zauważalnie musnął moje ramię, przeszły mnie ciarki. Czułam, że “poluje” na mnie powoli, bez pośpiechu, jak ktoś, kto lubuje się w delektowaniu się smakami łowów.

— Niech mi pani wybaczy śmiałość, ale... ta suknia wygląda, jakby została stworzona dla pani. I tylko dla pani.

Pochyliłam głowę, udając zawstydzenie, ale dobrze wiedziałam, że właśnie tego pragnęłam — by adorował mnie jak kobietę z klasą.

— A pan wygląda, jakby miał doświadczenie w składaniu niebezpiecznie skutecznych komplementów, — odpowiedziałam, zerkając na niego spod rzęs.

Uśmiechnął się.

— Bo pani wygląda, jakby zasługiwała na jeszcze ...