Maturzystka - 8. - Opowiadania Erotyczne

Maturzystka - 8.

Część 8.

Już dłużej nie mogłam. Czekałam na koniec lekcji jak na zbawienie! Musiałam do toalety! Dzwonek! Nauczyciel wyszedł, każąc wskazanej osobie odnieść klucz do pokoju. Zostało tylko kilka dziewczyn i ja. Próbuję wyjść.

– A ty dokąd? – zdziwiona Paulina blokuje drzwi. Wyraz zdziwienia ustępuje wrednemu uśmieszkowi, sygnalizującemu, że coś się szykuje.

– Muszę wyjść do toalety! – prawie drobię w miejscu.

Odpycha mnie od drzwi i brodą wskazuje kierunek. Odwracam się i widzę Ewę. Stoi w lekkim rozkroku, dłonie oparła na biodrach. Jest poważna, wręcz sceptyczna.

– Nowy element twojego szkolenia: oddajesz majteczki Wandzi albo Kamili i dopiero po ich zgodzie idziesz do łazienki – informuje mnie szefowa bandy. – Rozumiesz?! Do kibla lecisz bez majtek. ZAWSZE! – gwałtownie zareagowała na moje milczenie. Jest wściekła.

– Pojebało was?! – momentalnie zdenerwowałam się. – Przecież...

Nie kończę zdania. Cios w tył głowy zachwiał mną. Bolało!

– Zamknij mordę i rób, co ci każą – stanowczym tonem wyjaśnia Paulina.

Dłużej nie dyskutuję i nie zamierzam protestować. Pospiesznie ściągam majtki i podaję Wandzi. Patrzę wyczekująco. Po chwili łaskawie kiwa głową. Paulina niechętnie odchodzi od drzwi. Wypadam z sali. Jeszcze słyszę salwę śmiechu. Już nie robi to na mnie wrażenia.

*

Powoli wracam na nasze piętro. Jestem odprężona i właściwie spokojna, jeszcze trwa przerwa. Podchodzę do Wandy i bez słowa wyciągam rękę. Sięga do kieszeni dżinsów, wyjmuje moje ...

... majtki i rzuca mi tak, że nie łapię ich. Spadają na ziemię. Czekam. „Sarenka” ani myśli schylić się i podnieść je. Wzdycham z irytacji, kręcę głową i pochylam się, żeby podnieść moją bieliznę. I wtedy ktoś kopie mnie w tyłek. Z zaskoczenia nie jestem w stanie zareagować i mimo rozpaczliwych prób upadam na kolana i ręce. Chcę podnieść się, ale to niemożliwe. Czyjś but przyciska moje plecy. Szamoczę się i opieram, ale i tak w końcu kładę się na podłodze. Paulina chwyta mnie za kark i przyciska twarzą do posadzki. Nie, skroń leży na czyimś czółenku. Nie mogę unieść głowy, ale słyszę głos.

– No, suczko, wreszcie wróciłaś. I jak, zdążyłaś do kibla? – głos Ewy jest stanowczy, ale pobrzmiewa w nim nuta rozbawienia. Bawi się moim upokorzeniem. Wszyscy obserwatorzy również. Stoi tutaj kilku chłopaków. Co za wstyd...

– Zapamiętaj dzisiejszą lekcję. Nie próbuj lekceważyć obowiązków, które narzuciłam, bo spotka ciebie bardzo dotkliwa kara. Zresztą, przygotowałam lekcję poglądową. W odpowiednim momencie przekonasz się, że nie żartuję.

– Po co ona mi to mówi? Nic złego nie zrobiłam. Dlaczego mi grozi? – nie mam pojęcia, skąd nagle taka ich reakcja wobec mnie. Nie zrobiłam nic złego!

– Widzisz jaki jest kolor moich butów?

Coś próbuję wydukać. Nie jestem w sytuacji, w której mogę stawiać się. Wie o tym. Mój bełkot traktuje jako potwierdzenie.

– No, to zapamiętaj sobie i zrób wszystko, żeby twoja twarz nie przybrała takiego koloru – ostrzega mnie.

Leżę i milczę. W końcu ...