Kobiety X - Opowiadania Erotyczne

Kobiety X

... powstrzymuję buzującą we mnie wściekłość.

Jego oczy są smutne i mam wrażenie, że gdyby mógł, gdybym wypowiedział jeszcze jedno słowo, rozpłakałby się, jak dziecko.

- Przepraszam, Gerard - mówi i wiem, że szczerze tego żałuje.

Z Verą spędzam popołudnie. Pomaga mi ogarnąć niektóre papiery, dokumenty, posegregować je i odłożyć do segregatorów.

- Tego jest naprawdę cholernie dużo - sapie, przeglądając kolejny plik białych kartek.

Śmieję się.

- Witajmy w dorosłym życiu!

Spogląda na mnie i odwzajemnia uśmiech.

- Dobrze, że w tak miłym towarzystwie.

Czas szybko leci. Jestem z Emmą już pół roku, a mam wrażenie, że dopiero się poznaliśmy.

Jest nadal dobrze, wręcz świetnie.

Spędzamy ze sobą poranki, popołudnia, wieczory i noce.

Cholernie dobrze widzieć jej twarz, kiedy się budzę i zasypiam.

Zaproponowałem jej, aby przeniosła swoje rzeczy do mnie, ale pokręciła głową i powiedziała, że ma dla mnie niespodziankę.

Nie lubię niespodzianek, ale nie chciała zdradzić o co chodzi, nawet, kiedy rozmarzona rozkładała przede mną nogi.

Wieczór spędzamy w przyjemnej, niewielkiej restauracji.

- I jak, podoba się? - pyta ostrożnie, bojąc mojej odpowiedzi.

Kiwam głową, chwytając jej rękę. Ściskam mocniej palce.

- Bardzo - szepczę, nachylając się nad stolikiem. - Jeszcze bardziej, kiedy wrócimy do domu i cię rozbiorę - dodaję, na co mruży oczy i ociera nogą o moją łydkę pod stolikiem.

Kelner podaje nam wino, jedzenie.

- Dlaczego tutaj? - ...

... rozglądam się dookoła, napotykając pustkę. Jesteśmy praktycznie sami.

- Spokojnie, kochanie. Zaprosiłam jeszcze kilka osób - uśmiecha się, a ja marszczę czoło.

- Jak to jeszcze kilka? - uścisk na jej dłoni słabnie, a moja ręka wiotczeje.

Jej uśmiech staje się szerszy i sam nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć.

Nie lubię niespodzianek, cholernie nie lubię.

- Zaraz się przekonasz - uspokaja mnie, ale to wcale nie pomaga.

Czuję się, jak w jakimś głupim serialu, programie, w którym pojawi się nagle grupa nieznanych ludzi i zrobią ze mną kompletnego idiotę.

Tracę apetyt, ręka zastyga mi nad talerzem.

- Zemszczę się w domu - szepczę, ale ona wcale nie reaguje.

Jest spokojna, pogodna.

Czuję, że spadam w dół. Spadam w dół z największego budynku na ziemi.

Do restauracji wchodzi uśmiechnięta Sophie, następnie Rose, Alice, Katy, nieznajoma, którą pieprzyłem niedaleko kamienicy Emmy i jeszcze kilka innych dziewczyn, z którymi łączył mnie kontakt fizyczny.

Moja zdezorientowana, przerażona mina nie robi na nich wrażenia.

Witają się z moją ukochaną buziakiem w policzek.

KAŻDA.

- Zdziwiony? - śmieje się Sophie, zakładając ręce na piersiach.

- Witaj, Gerard - rzuca chłodno Rose, świdrując mnie swoimi niebieskimi oczami.

Ma tę samą sukienkę, którą z niej zdejmowałem.

Pozostałe kobiety stoją nade mną, jak kat, nie mówiąc kompletnie nic.

- Jesteś żałosny, Gerard - dolatuje do mnie chłodny głos Emmy.

Spoglądam w jej oczy i jedyne, na co mam ...