Trójkąt wileński - Opowiadania Erotyczne

Trójkąt wileński

... kostki.

- Jęki-stęki za ścianą, przenikające do mózgu przez zaciśnięte powieki, przygniecione poduszką i przykryte kołdrą, naciągniętą po uszy! I ja mam tego słuchać? Ile razy jeszcze? Ohydne déjà vu! – jego głowa kipiała tym mocniej im chłodniej robiło się w stopy.

- C´est la vie, Arek! – odpowiedziała mu inna część duszy, szyderczym głosem zdradzonej miłości, stawiając akcent na drugą sylabę jego imienia. Takie życie, Areczku! Pora się pogodzić z losem.

- Nigdy! – zdecydował pierwszy głos w głowie.

Arek wyskoczył z kabiny jak naelektryzowany. Zajął miejsce przy umywalce, kapciem, wstawionym w próg, zabezpieczył szeroku uchylone drzwi na korytarz przed zatrzaśnięciem, pokrył twarz pianką i zanuciwszy Marsyliankę, przystąpił do golenia.

"Aux armes, citoyens,

Formez vos bataillons!

Marchons! Marchons!

Qu'un sang impur

Abreuve nos sillons.”

Zgrywając szczęśliwego, czekał na gościa, biorącego prysznic w drugiej kabinie. Tamten też zwlekał, lecz wobec lodowatej wody, lejącej się po karku, jego wytrzymałość nie była nieskończona.

- O, Michał! – zawołał Arek, ujrzawszy przeciwnika.

- Cześć. – mruknął chłopak, orzeźwiony.

- Zimna woda zdrowia doda! – zaśmiał się biolog, słusznie oskarżany w myślach o perfidię.

- Ta, kurna! Nawet ciepłej wody nie ma! – zapsioczył Michał i pospiesznie wsunął w usta szczoteczkę do zębów, kończąc dyskusję.

Arek nie dał za wygraną i wygłosił przygotowaną zawczasu kwestię:

- Michale! Nawet nie ...

... wiesz, jak ja ci zazdroszczę! Powiedz, stary, gdzie takie dziewczyny dają! Większość lasek jest albo ładna albo mądra, a Justyna? Łeb jak sklep, IQ dwieście, a do tego taaaka duuu-pa, za przeproszeniem, oczywiście. No, za-je-bista jest. Jak tyś to zrobił, że ona jest z tobą? Co? Jak ci się udało?

Chłopak, z pianą w ustach, zupełnie nie wiedział, co odpowiedzieć na te pochwały. Tym bardziej, że nie zrozumiał, czy student był aż tak głupi, że w swej naiwności nie zauważył, jak bardzo niemile był widziany, czy też w peanach na cześć Justyny krył się jakiś podstęp. Niby co miał zrobić, by dziewczyna z nim była? Poprosił o chodzenie i już. Czego chcieć więcej?

Nie zważając na brak reakcji, Arek dokończył przedstawienie. Jeszcze głośniej niż przed momentem, dbając o to, by głos dotarł do właściwego adresata w pokoju po przeciwległej stronie wąskiego korytarza, zaprosił sąsiadów na herbatę:

- Stary! Idę zaraz do kuchni! Wpadniecie? Zaparzyć wam herbatę? Zauważyłem, że Justyna zawsze wybiera jaśminową, a ty jaką lubisz?

Wybałuszone oczy, pięści kurczowo zaciśnięte na umywalce i wzruszenie ramionami wyraziły jednoznacznie i precyzyjniej niż jakiekolwiek słowa osłupienie, złość i absolutną obojętność odnośnie koloru herbaty. Dla pełnej jasności, Michał zmuszony był jednak się odezwać. Wypłukał zęby i resztką sił, grzecznie odpowiedział:

- Nie, dzięki. Jakiś zmęczony jestem dzisiaj. Muszę się położyć.

- Szkoda. Smacznych snów! – Arek zakończył konwersację cynicznym ...