Kłamca (II) - Opowiadania Erotyczne

Kłamca (II)

... powiedziała siląc się na spokój.

Bardziej był zdziwiony niż zły. Przecież wyraźnie czuł jej podniecenie, jej gotowość. A tu taka niespodzianka.

Marianna wstała, nie spuszczając go z oka. Musiała zacisnąć obie dłonie na rękojeści pistoletu, tak bardzo była zdenerwowana.

Również wstał. Poczuła się nieswojo. Nie wyglądał na przerażonego. Ani na wściekłego.

– Zastrzelisz mnie?

– Jeśli będę musiała.

– Będziesz – potwierdził z powagą. I dał krok do przodu.

– Nie zbliżaj się, bo strzelę!

– Strzelisz? A odbezpieczyłaś go chociaż?

– Mój brat jest policjantem, znam się na broni.

– Ach! To stąd te kajdanki?

– Pod kaloryfer! – rozkazała, nie wdając się w jałowe dyskusje i próbując przybrać groźny wyraz twarzy.

– Nie – oświadczył lakonicznie. Znów dał krok do przodu, tak, że końcówka tłumika dotknęła jego piersi. Marianna spanikowała, pociągnęła za spust…

I nic się nie wydarzyło!

– Nie jest nabity – mężczyzna odebrał jej broń, choć tym razem w jego oczach pojawiła się wściekłość. A więc to tak? – Wiesz, że mnie rozczarowałaś?

– Rozczarowałam? – powtórzyła z przerażeniem. Tym razem chyba powinna się zacząć bać.

– Dałem słowo, że nie zrobię ci krzywdy. A ty zabiłabyś mnie z zimną krwią.

– Groziłeś mi nienabitą bronią?

– Ależ skąd.

Podszedł do kurtki i wyjął drugi magazynek. Po czym, nie spuszczając z niej wzroku, wymienił go i wycelował w lustro wiszące na ścianie. Rozległ się cichutki świst i na podłogę posypały się dziesiątki ...

... srebrzystych odłamków.

– Teraz jest naładowany – oświadczył. – Ale tobie laleczko, należy się nauczka.

Zbladła. Odruchowo cofnęła się, lecz plecami uderzyła o kant parapetu. Panika osiągnęła apogeum i pod Marianną ugięły się kolana.

– Nie rób mi krzywdy – wyszeptała zmartwiałymi wargami, podczas gdy on przyglądał się jej beznamiętnym wzrokiem.

– Krzywdy? To pojęcie względne… – czubkiem broni kreślił dziwne wzory na jej nagim udzie. Zacisnęła dłonie na gładkiej krawędzi zimnego marmuru. Tym razem naprawdę się bała.

– Gdybyś nie robiła głupstw, to właśnie jęczałabyś z rozkoszy – pochylił się i wypowiedział te słowa wprost do jej ucha. Jednocześnie poczuła jak zimny metal wślizguje się pomiędzy jej uda i brnie dalej.

– Przestań, proszę!

– Nie laleczko. Nie traktujesz mnie poważnie. Czas to zmienić. Pieprzyłaś się kiedyś z naładowaną bronią?

Rozpłakała się. Łykała własne łzy, patrząc błagalnie w pełne chłodu szare oczy. Zimna końcówka wślizgnęła się w jej wnętrze, bez pardonu torując sobie drogę.

– Wciąż jesteś tam cholernie wilgotna – nagle się uśmiechnął. Lecz nie był to przyjemny uśmiech. – Szkoda, że to nie rewolwer. Pobawilibyśmy się w rosyjską ruletkę. Kiedyś miałem przyjemność i trzeba przyznać, że ubaw przedni.

– Strzeliłeś… – aż zabrakło jej słów. Nagle syknęła z bólu, naprężając całe ciało.

– Strzeliłem – potwierdził beznamiętnie. – Na tym właśnie polegała zabawa.

– Potwór!

– Dlaczego tak łagodnie?

Odwróciła głowę, by nie mógł widzieć ...