Nowy Świat Czarownic, cz. 40 - Opowiadania Erotyczne

Nowy Świat Czarownic, cz. 40

... kocham cię bardziej niż siebie samą i własny honor.

- Jesteś moją panią i małżonką, księżniczko. Może nie wykazaliśmy się na tej łące wyrafinowaniem godnym szlachetnie urodzonych, ale w niczym nie umniejsza to naszego honoru. A już na pewno nie twojego – zażartował, próbując ją pocałować.

- Wybacz mi, paniczu Marcusie. Może kiedyś zdołasz mi wybaczyć. - Uchyliła się wargami. - To dlatego, że tak cię kochałam, nadal kocham, a ty... Ty nie chciałeś, nie potrafiłeś tego dostrzec. Wiem, to nie twoja wina. Wiem, nie miałam prawa... Wybacz mi, to był jedyny sposób.

- O czym ty mówisz, ukochana?

Poczuł zdziwienie, potem niepokój. Emocje rozkoszy opadały i chociaż nadal osłabiony, zaczynał myśleć coraz jaśniej. Dlaczego Berenika aż tak się przed nim kajała? Już dawno wybaczył jej dawne podstępy i intrygi. Wybaczył szczerze i związali razem swój los. On sam też nie był zresztą bez winy.

- Wybacz mi, może kiedyś potrafisz przynajmniej to jedno.

Dziewczyna nadal obejmowała go z desperacją rozpaczy. Osłabiony oddaniem mocy nie znalazł sił i ochoty by rozerwać ten uścisk. To normalne, zawsze po takim akcie tracił siły. Nieodzowny aspekt przekazywania mocy. Ale pani szlachetnej krwi, wzmocniona tą samą mocą, powinna odczuwać radość i euforię, a nie zadziwiający smutek. Zaraz zaraz, czegoś tu brakowało. Moc utracił, ale czy ktoś ją przejął? Nie przypominał sobie ssania! Zawsze pojawiało się ssanie! Odkąd pierwszy raz kochał się z fałszywą Anitą, ktokolwiek podszył się ...

... pod jej postać, poprzez wszystkie zbliżenia z Bereniką i Aurorą, czy też nawet z Ragnegą i Berengarią, zawsze pojawiało się ssanie. A tutaj nie!

- Ukochana, co ci...Straciłaś moją moc? Może to dlatego, że nosisz nasze dziecko?

Ponowił próbę uwolnienia się, bezskutecznie.

- Nie, Marcusie... Znienawidzisz mnie za to, co zrobiłam. Ale nie potrafiłam inaczej. Nie potrafiłam, bo cię kocham. Kochałam od dawna, chociaż nie miałam prawa. A ty tego nie dostrzegałeś.

- O czym ty mówisz?

Nie doczekał się odpowiedzi, uwagę chłopaka odwrócił szybki tętent kopyt. Ktoś nadjeżdżał spiesznym galopem. Zwiadowcy tana? Przecież mieli się nie wtrącać. Tym razem z trudem zdołał odwrócić głowę. Kolejny samotny jeździec po drugiej stronie rzeki, kolejna amazonka. To nie uległo wątpliwości, chociaż jej twarz skrywał kaptur.

- Odsuń się, dziewko. Zrobiłaś już swoje i dostałaś zapłatę.

Ten głos...

- Tak, dostałam, ale sama już nie wiem, czy takiej właśnie chciałam, szlachetna pani...

- To nieważne, grunt, że wykonałaś, co do ciebie należało. Czy było to warte zapłaty, to już twoja sprawa. A teraz odsuń się, szybko. Możesz mi się jeszcze przydać.

Nie wierzył własnym uszom. Kobieta siedząca na koniu przemawiała głosem Bereniki! Odrzuciła kaptur i ujrzał piękną, chociaż zimną w tym momencie twarz ukochanej. Władczym tonem wydawała rozkazy, komu jednak? Samej sobie? Bo przecież rozmawiała również z Bereniką! Dziewczyna, z którą właśnie się kochał i której oddał albo i nie oddał ...