Inwestor - początek. Czytać jednak należy na końcu :). - Opowiadania Erotyczne

Inwestor - początek. Czytać jednak należy na końcu :).

... nieszczęśliwy?

- No. Musisz. Oni wszyscy są. A one ich ratują z otchłani rozpaczy, smutku, bólu i czego tam jeszcze…

- Dla twojej wiadomości panno Izabelo…

- Oj, już nie panno, nie panno…

- Sytuacja wygląda tak, że od wczoraj, już na zawsze będziesz moją panną. I cieszę się, że sobie ciebie zostawiłem.

- Grasz na czymś?

- Słucham?

- Powinieneś jeszcze na czymś grać, nigdzie nie widzę żadnego instrumentu. Może chociaż na flecie?

- Zaraz ciebie nauczę grać na flecie, jak nie przestaniesz robić mi uwag.

- Powinnam jeszcze zrobić śniadanie, ale nie masz nic w lodówce.

- Rzadko jadam w domu. Czemu powinnaś?

- Tak jest w konwekcji: dziewica, sex, tańce, śniadanie. I ono zawsze im smakuje. Zapamiętaj. Skąd ty się urwałeś. Te twoje panny, to co czytywały w podstawówce?

- Sigmunda Freuda, Friedricha Nietzsche, Immanuela Kanta, nie wiem dokładnie.

- Dwóch smutnych Niemców i Austriak, też smutny. I ty śmiesz twierdzić, że nie jesteś nieszczęśliwy.

- Śmiem. Powiedz lepiej jak się mają dolne partie twojego ciała?

Iza przesadnie kołysze biodrami na boki i krzywi się znacząco:

- Ujdzie. Troszkę gorzej kiedy siadam, ale myślę wtedy o sosnach. Ale patent. Gdzieś ty to wyszperał?

- Czuję się urażony. To była moja własna inwencja.

- O, to jestem pod wrażeniem. Kawki?

- Poproszę. Potem się ubierz, pójdziemy na śniadanie.

- Dobrze. Możemy zrobić zakupy? Żeby było coś w lodówce i czy tu w ogóle można gotować? Używałeś kiedyś swojej ...

... kuchni, jako kuchni? Tu jest tak – sterylnie.

- Kuchnia była kilkakrotnie używana. Jest czysto, bo zatrudniam fachowców, od sprzątania też.

- Muszę cię zmartwić, trafiła ci się niewykwalifikowana jednostka pracująca.

- Zorientowałem się wczoraj, po pewnym oświadczeniu. Przypominam ci, że miałaś się ubrać.

- Dobrze. Już. Ostatni łyk kawy i już idę. Trzy minuty i będę gotowa? A ty? Ty też się przecież musisz ubrać.

Iza założyła delikatnie marszczoną, blado niebieską spódnicę, do której sama doszyła duże czerwone kieszenie, z ogromnymi czerwonymi guzikami. Białą koszulę z kołnierzykiem, od której odpruła rękawki i sandały z czarnych pasków, nie poddawane żadnym modyfikacjom. Spojrzała na siebie w lustrze, stojącym obok szafy. Oprawionym na fajnym metalowym stojaku, służącym też za wieszak. Uznała, że powinno się nadać na śniadanie na mieście, w sobotni poranek. W końcu to nie jest żadne oficjalne wyjście. Weszła do przedpokoju, zobaczyła Pawła i zmieniła zdanie.

- Garnitur? Gdzie my idziemy na to śniadanie? Daj mi 30 sekund. Pójdę się przebrać. Mam czarną jedwabną sukienkę w pół łydki, to może się lepiej nada.

Paweł lustruje ją z góry na dół i stwierdza:

- Nie ma potrzeby. Jest w porządku. Masz jakieś buty na obcasie?

- Nie. Nie lubię obcasów.

- Będziesz musiała polubić. A przynajmniej zaakceptować.

- Jak mus, to mus. Rozumiem, że to dotyczy tych wyjść, kiedy jesteśmy razem. Sama mogę chodzić w bezpiecznych butach.

- Kiedy w takim razie masz zamiar ...