Akcja charytatywna dla domu dziecka. Marta i biznesmen - Opowiadania Erotyczne

Akcja charytatywna dla domu dziecka. Marta i biznesmen

Akcja charytatywna

Mam na imię Marta. Jestem nauczycielką historii. Bardzo mocno zaangażowałam się w działalność fundacji wspierającej domy dziecka. Sama wychowywałam się bez ojca. Kiedy matka trafiła na kilka miesięcy do szpitala, ja, jako nastolatka, znalazłam się na ten czas w domu dziecka.

Atmosfera w naszym domu dziecka była koszmarna. Dlatego, kiedy dorosłam, zaangażowałam się w pomoc dla tych przybytków. Szczególnie dla tego w naszym miasteczku. Był mały, więc wychowawcom udało się stworzyć dość dobry klimat, mimo że wychowankowie nie byli aniołami. Niestety stary budynek wymagał gruntownego remontu i pojawiło się widmo zamknięcia domu dziecka. Nasza fundacja musiała zdobyć fundusze.

Swoją działalność, jako fundacja, intensyfikowaliśmy w grudniu, bo czas przedświąteczny sprzyjał zbieraniu datków na naszych podopiecznych. Często było tak, że wysyłano mnie do jakiegoś Prezesa, żebym prosiła o wsparcie, bo uważano ze wobec kobiety wpływowy biznesmen będzie chciał pokazać że ma gest.

Podobnie było teraz. Szef naszej fundacji zadzwonił żebym poszła do największej firmy w naszym regionie, która handluje z zagranicą i porozmawiała z jej prezesem.

-Załóż jakąś minispódniczkę. Odstaw się porządnie, jak to ty potrafisz… Wiadomo, że oni maja potężną kasę i do tego lansują się na firmę odpowiedzialną społecznie.

Nie musiał mi powtarzać, jak ważna jest duża suma. Dom dziecka z ul. Warszawskiej był w fatalnej kondycji i tylko takie wsparcie mogło go uratować. ...

... Dlatego byłam mocno zmotywowana na rozmowę z prezesem.

Postanowiłam rzeczywiście założyć mini – moją ulubioną małą czarną. Czarne kozaczki na szpilce i pończochy oraz grafitowy, dopasowany żakiet. Prezes był eleganckim i przystojnym facetem po trzydziestce.Miał na imię Dawid. Podobno rodzice nadali mu to imię na cześć Rockefelera. Ojciec Dawida zaczynał jako pomocnik mechanika w Niemczech, mimo, że miał wykształcenie jedynie podstawowe, przez lata pracy dorobił się majątku na ściąganych z Niemiec autach. Wtajemniczeni twierdzili, że kradzionych.

Szybko podchwycił temat i rzeczywiście mówił o tym, jak to ich firma jest odpowiedzialna społecznie.

Przez cały czas rozmowy lustrował mnie wzrokiem. Celowo tak mnie posadził, żeby oglądać sobie moje nogi. Peszyło mnie to dosyć, odruchowo próbowałam obciągać w dół spódniczkę, ale była ona jednak dość krótka. Moje usiłowania obciągnięcia w dół spódniczki chyba go tylko rozbawiały, a może trochę podniecały?

-Jest pani piękną kobietą.

-Dziękuję… jest pan bardzo miły... – uśmiechnęłam się nieco stremowana.

-Ma pani piękne nogi.

Zupełnie nie wiedziałam jak na to zareagować. Najwyraźniej zamierzał mnie podrywać… Nie powiem, żeby mi to nie schlebiało...

-Dziękuję… ale naprawdę nie trzeba tych komplementów… Każda kobieta ma swoje wady i dostrzega je…

-Doprawdy? A więc jakie ma pani wady? Bo ja ich nie widzę…

Rozmowa biegła na dziwne tory. Nie wiedziałam jak się zachować. Przecież nie powiedziałbym mu, że mam za duży ...