Zapach - Opowiadania Erotyczne

Zapach

... kolorem policzków.

— Jeżeli musisz, wypij kawę i zjedz tym razem kremówkę, ale później, proszę cię, żebyśmy mogli pójść razem. Bardzo się wstydzę, ale musiałam ci to powiedzieć.

Nachyliła się nade mną i wyszeptała.

— Wiem, że odczuwasz to samo. A ja wszystko mam twarde i wilgotne i jeśli zaraz nie pójdziemy, nie zdołam dłużej się powstrzymywać i dostanę rozkoszy. Tu, pośród tych ludzi.

— Beatrice, ja...

— Och nie przejmuj się. Pewnie mi chcesz powiedzieć, że nie jesteś zbyt zamożny. Nie troszcz się tym. Mam małe mieszkanko. Z pewnością nie masz dwóch lewych rąk. Poradzimy sobie. Tylko mi obiecaj, że będziesz mnie kochał i szanował, jak ja ciebie.

— Tak, kochanie. Będę.

Zdjęła fartuszek i położyła na nim prostokąt z imieniem. Całość ułożyła równo na krzesełku.

— Chodźmy Luigi, mój umiłowanu.

Wzięła mnie za rękę i wyszliśmy na rozgrzany słońcem chodnik.

— Nie jestem pewny czy zdołam prowadzić — wyszeptałem.

— Nic nie szkodzi, mieszkam niedaleko.

Wmieszaliśmy się w tłum. Nie chciałem wiedzieć co nas czeka.

— Beatrice, ja nie mam doświadczenia.

— Och to będziemy się uczyć siebie. Nigdy nie miałam nikogo, lecz mimo, że się nigdy nie całowałam, dokładnie czuję twój jezyk i ślinę. Aż cała drżę... i nie wiem co będzie. Ale ...

... będziesz mnie kochał całe życie, prawda?

— Nie, Beatrice. Nie całe życie. Całą wieczność.

Koniec.... a może i nie.

Ps. Żyli długo i szczęśliwie. Rosa doczekała się czwórki wnuków. Dominika wyszła za Marco. Do ślubu jechali błękitnym Bentleyem. Na prezent ślubny dostali od Luigi i Beatrice 250 tys euro.

A i jeszcze jedno. To stało się następnego popołudnia. Po tym jak zostawiła fartuszek i opuścili kawiarnię.

Wyszli z jej domu i doszli do stojących samochodów.

— Chcę byś poznała moja mamę, mieszkam około dziesięciu kilometrów od miasta.

Stali obok małego Alfa Romeo 147 Hatchback.

— Śliczny samochodzik. Potem zarobimy i kupimy większy, bo z pewnością będziemy chcieli dzidziusia.

— To nie mój, kochanie.

— Nie ma problemu, najdroższy.

Uśmiechnęła się i stanęła obok osiemnastoletniego cinquecento.

— Otwieraj.

— Ten też nie należy do mnie.

— To który?

Luigi zapalił ferrari nie wyjmując dłoni z kieszeni. Beatrice otworzyła buzię prezentując nienaganne białe i lśniące uzębienie.

— Ja naprawdę nie wiedziałam.

Luigi uśmiechnął się szeroko.

— Wiedziałaś, wiedźmo.

— Przysięgam na życie mojej mamy, ja napraw...

Ale Luigi nie dał jej skończyć. Poczuł dojrzałą malinę. Ociekającą krystaliczną wodą, rozgniecioną i ciepłą...