Życie to gra - Opowiadania Erotyczne

Życie to gra

... wyjazd okazał się

. Nawiedza mnie przygnębiająca myśl, że już lepiej było iść do szkoły. Na całe szczęście zaraz wrócę do domu, napiję się czegoś słodkiego i pogram sobie ze Szczurem.

— Idziemy do mnie, mam dzisiaj wolną chatę — decyduje Olga.

Nie ma mowy!

— Ja idę do domu — protestuję.

Olga nie chce na to pozwolić, ale jestem zaskakująco stanowczy.

— W takim razie musisz nas odprowadzić. Sam rozumiesz. Na wypadek, gdyby ktoś chciał nam wsadzić rękę do spodni.

— Jest jasno — ignoruję jej przytyk.

— Zaraz będzie ciemno.

— Nie będzie — kontruję.

— Rafał, boję się wracać do domu bez faceta. Nie obchodzi cię to?

Nie wiem co powiedzieć. Mam dość. Do Olgi jest blisko kilometr w przeciwną stronę od mojego domu, ale i tak prędzej je odprowadzę niż uda mi się skończyć tę rozmowę. Zresztą trochę ją rozumiem. Ja też nigdzie się nie ruszam bez

. Idziemy więc. Przez całą drogę z krzaków nie wyskakuje żaden macacz, a gdy docieramy pod jej dom, wciąż jest widno.

— Na mnie już czas — mówię.

— Idziesz z nami — Olga dalej swoje.

Udaję, że nie słyszałem i rzucam coś na pożegnanie.

— Rafał — mówi tonem, który oznacza „ostatnie ostrzeżenie”. — Zapraszam — dodaje już uprzejmie.

Dociera do mnie, że nikt mnie przed nią nie ochroni. Spuszczam głowę i wchodzę do jej mieszkania.

Dom Olgi zachwyca. Za każdym razem, gdy przynoszę jej zeszyty, by mogła odrobić zaległości, boję się cokolwiek dotknąć. Zdejmujemy kurtki i obuwie, po czym gospodyni ...

... prowadzi nas do swojego pokoju. Pozwala nam usiąść na dwuosobowym łóżku i zostawia na moment samych. Z Końską mamy niewyjaśnione sprawy, a Basia bez Olgi nie jest już taka mocna w gębie, więc solidarnie milczymy.

Atmosfera zmienia się, gdy Olga wraca z półsłodkim

odwagi i nalewa nam do gustownych szkieł. Robi się wesoło. Ku własnemu zdziwieniu, dołączam do babskich rozmów; nawet śmieszą mnie drętwe dowcipy Hani. Dziewczyny w milczeniu wysłuchują opowieści o dżungli, w której

ze Szczurem. Czuję się tak dobrze, że nie przeszkadza mi nawet, kiedy Olga mówi coś do dziewczyn na

.

— Rafał, dobrze się dzisiaj bawiłeś? — zagaduje Ruda.

— No jasne — przyznaję. W sumie nie było tak źle.

— Niejeden chciałby znaleźć się na twoim miejscu i tak nas pooceniać. Nie mówiąc nawet o tym, co zrobiłeś Hani. Zasługujemy na rewanż — stwierdza Olga.

Jaki rewanż, co ona wygaduje? Przecież same chciały! Widząc, jak dziewczyny z poważnymi minami przytakują Oldze, wycofuję się w głąb łóżka. Plecami docieram do wezgłowia.

— Ale… — próbuję coś powiedzieć.

— Żadne „ale”! — Olga stawia sprawę jasno.

— Brać to by każdy chciał, ale dać coś od siebie to już ciężko. — Nawet Końska zaczyna mnie dojeżdżać. Nawet ona!

Życie to gra, życie to gra… co ja mam zrobić?!

— Zdejmuj koszulkę — rozkazuje Olga.

— Olga, ja nie…

— Pomogę ci.

Dziewczyna dopada do mnie i podciąga mi koszulę do góry. W samoobronie zginam ręce w łokciach.

— Podnieś ręce, no już — ponagla mnie.

Długo ...