O królewnie, która nie mogła spać (część 5) - Opowiadania Erotyczne

O królewnie, która nie mogła spać (część 5)

... raz po raz.

Dyszała, cały czas trzymając jego usta w swoich i przyciskając jego głowę do swojej.

Carlos słyszał, jak druga ręka dziewczyny porusza się na śliweczce coraz wolniej i wolniej, aż w końcu Juanita puściła go i opadła na poduszkę, nieruchoma i całkiem bez sił.

— Teraz już wiem, jak cudnie czują się lukrowane bułeczki — wyszeptała z uśmiechem, nie otwierając oczu.

Carlos zachwycony patrzył na zmęczoną i spoconą dziewczynę. Jej szyja wciąż pokryta białymi kroplami, piersi błyszczące i lepkie. Krople na jej policzkach zostały zmiażdżone pocałunkiem i zmieniły się w wilgotne ślady. Carlos roześmiał się, wycierając własne policzki z pozostałości lukru.

Rozległo się pukanie do drzwi. Obydwoje zamarli, a oczy Juanity otworzyły się i wypełniły przerażeniem. Szybko złapała za brzegi koszulki i zasłoniła piersi. Carlos cicho wstał, złapał ubranie i zaczął iść do łazienki, dziewczyna w tym czasie bezszelestnie zapinała kolejne guziki sukienki. Niebieski materiał w kilku miejscach trochę pociemniał od wilgoci, przylepiając się do wilgotnej koszulki.

Pukanie rozległo się ponownie. Tym razem było głośniejsze.

— Panie Rodríguez!? — usłyszeli głos strażnika.

Carlos naciągał spodnie w łazience i odkrzyknął:

— O co chodzi? Jestem zajęty!

— Szukam Panny Suárez! Podobno jest u pana!

Carlos i Juanita wymienili zaniepokojone spojrzenia.

— Nie ma jej tu! — Carlos zawahał się i dodał — była przez chwilę, ale dawno już poszła!

Chwila ...

... milczenia.

Dziewczyna skończyła się ubierać, szybko poprawiła włosy i wygładziła pomięty materiał. Carlos podszedł do firanek, wyjrzał na zewnątrz i bardzo cicho otworzył okno.

— Czy wie pan, gdzie mogła iść? — dopytywał się strażnik za drzwiami.

Juanita z uśmiechem pocałowała Carlosa, zręcznie wspięła się i bezszelestnie wyszła przez okno.

Szef królewskiej kuchni z tęsknotą patrzył za dziewczyną, która oddalała się szybkim krokiem. Jego serce wciąż biło mu mocno.

— To była najcudowniejsza godzina mojego życia — pomyślał, kiedy zniknęła za rogiem.

Podszedł do drzwi i otworzył je. Stojąc pewnie na nogach, spojrzał surowo i obojętnie na strażnika.

— Niestety nie wiem. Rozbiła dziś dzban z kompotem, więc może poszła się przebrać?

— Hm — powiedział strażnik i zamyślił się — już byłem w komnatach służących…

Carlos wzruszył ramionami i już chciał zamykać drzwi.

— A może Javier będzie wiedział? — strażnik rzucił jakby do siebie, obrócił się i zaczął odchodzić.

— Javier? — Carlos zapytał

— No tak. Sierżant Javier Delgado. Często ją z nim widujemy — odkrzyknął strażnik i zniknął w drzwiach do kuchni.

Carlos poczuł kolejne, bardzo nieprzyjemne ukłucie niepokoju.

Anselmo szedł wąską, brukowaną ulicą zamku, w stronę Placu Dębowego. Stary stolarz poruszał się dość szybkim krokiem jak na jego lata. Matka dziś była bardzo zła. I zaskakująco głośna. Słyszał ją dziś o wiele wyraźniej niż kiedykolwiek. Wrzaski i ponaglenia cały czas dudniły mu w głowie, aż miał ...