Zostań przy mnie cz. II - Opowiadania Erotyczne

Zostań przy mnie cz. II

... śmierci Jakuba, nie potrafiłam wrócić do tych ludzi i codziennie zastanawiać się, który z nich pomógł mu podjąć decyzję o samobójstwie.

Jednak trzymiesięczna odprawa i oszczędności zaczynały się kończyć, a ja musiałam z czegoś żyć.

Wróciłam do łazienki i doprowadziłam się do porządku. Po długim prysznicu znowu stanęłam przed lustrem i tym razem w odbiciu zobaczyłam ładną twarz kobiety dobiegającej do trzydziestki.

Resztę dnia poświęciłam na rozsyłanie CV do licznych firm.

Tydzień później, wchodząc do pomieszczenia w dziale HR jakiejś małej firmy rachunkowej, zdumiałam się na widok osoby siedzącej za stołem konferencyjnym.

Mężczyzna uśmiechnął się i wstał od stołu z wyciągniętą ręką na powitanie. Wcale nie był zaskoczony, przecież musiał wiedzieć z kim ma umówione spotkanie rekrutacyjne. Westchnęłam zmęczona i uścisnęłam jego dłoń.

- Witam – powiedziałam sztywno.

- Cześć, Judyta – odpowiedział z uśmiechem Wiktor.

Nasze spojrzenia się spotkały, wpatrywaliśmy się w siebie przez kilka sekund.

- Co ty tutaj robisz? – w końcu zapytałam.

- No, pracuję, jak widać – uśmiech nie schodził z jego twarzy.

- To widzę, ale dlaczego tutaj? Co z poprzednią posadą?

- Długa historia.

- Mhm – odburknęłam starając się opanować drżenie dłoni.

Zapadła kilkusekundowa cisza, którą w końcu przerwał Wiktor.

- Wiesz, od jakiegoś czasu chciałem…

- Czy możemy przejść do tematu naszego spotkania? – nagle mu przerwałam.

- Tak, oczywiście – szybko ...

... odpowiedział w końcu odwracając wzrok.

Piętnaście minut później Wiktor złożył plik kartek leżących na stole i powiedział wstając:

- Dziękuję, w ciągu tygodnia na pewno się do pani odezwiemy drogą mailową.

Prychnęłam zażenowana, a on zakrył dłonią twarz mówiąc:

- Cholera, przepraszam, za dużo interwiew jednego dnia.

- Nie szkodzi – odpowiedziałam i dalej siedziałam wpatrując się w niego.

Usiadł z powrotem i zaczął przekładać z miejsca na miejsce rzeczy leżące na blacie.

Denerwował się, a ja nie zamierzałam ułatwiać mu niczego. Chrząknął parę razy i w końcu podniósł na mnie wzrok, spojrzał mi w oczy i powiedział:

- Wszyscy w firmie byliśmy wstrząśnięci tym, co się stało. Wiem, że było ci ciężko.

- Nawet bardzo ciężko – odparłam.

- Wieniec na pogrzebie od pracowników to moja sprawka. Wiem, że to niewiele, ale…

- Dziękuję, to bardzo miłe z twojej strony – znowu mu przerwałam.

Czułam, że Wiktor ma ochotę spytać o coś jeszcze, ale nie przemógł się, żeby to powiedzieć akurat teraz, przy tej rozmowie o śmierci i pogrzebie.

- Czy to już wszystko? Panie… - przeczytałam napis na identyfikatorze wiszącym na jego piersi - …Head of HR.

- Tak, dziękuję ci.

Wstałam i bez pożegnania podeszłam do drzwi. W momencie gdy kładłam dłoń na klamce usłyszałam jego cichy głos:

- Wiem, że obwiniasz mnie o jego śmierć.

Zatrzymałam się z ręką na klamce i spuściłam głowę.

- Nie, Wiktor. O to co się stało obwiniam tylko siebie.

Podszedł i położył mi dłoń na ...