Utulnia - Opowiadania Erotyczne

Utulnia

... opinaczach, ale rodzice przekonali mnie, że w dresie i tych opinaczach będę wyglądał jak chwiej. Miałem na sobie zwykłe adidasy. Gdybym miał wojskowe glany, pewnie nie zwichnąłbym kostki. Rozsznurowałem buta i dotknąłem kostki. Nie dało się ukryć – była lekko spuchnięta.

– Przepraszam – bąknęła Katarzyna.

Szybko pojawiła się tuż obok mnie wychowawczyni, wuefistka i pan Gustaw.

– Mówiłam, żeby uważać – rzuciła do mnie nasza wychowawczyni.

Włodek szybko wyjaśnił jej, co się stało, nie pozostawiając na obu dziewczynach suchej nitki. Pani Agnieszka ściągnęła moją skarpetkę i zaczęła obmacywać stopę. Poruszała nią delikatnie. Syknąłem kilka razy, gdy poczułem ból.

– Na moje oko to skręcenie – postawiła diagnozę.

Wychowawczyni zaczęła lamentować, co teraz będzie. Ojciec Włodka stał chwilę, zastanawiając się, co zrobić. Byliśmy tak na oko w połowie drogi do schroniska.

– Musimy zawracać – zadecydował po chwili.

Wokół zebrała się reszta klasy. Dał się słyszeć jęk zawodu. Wychowawczyni obsztorcowywała obie dziewczyny.

– A może jednak da się coś zrobić? – zapytała przewodnika, widać było, że powrót nie był jej na rękę.

Agnieszka wzięła z apteczki elastyczny bandaż i zabandażowała moją stopę. Wsunąłem ją w rozsznurowanego buta. Nie chciałem, by cała wycieczka zakończyła się z mojej przyczyny.

– Idźcie, zejdę w dół sam – wypaliłem.

– To wykluczone, sam nigdzie nie pójdziesz – stanowczo wybił mi z głowy ten pomysł pan Gustaw.

Atmosfera stawała się ...

... nieprzyjemna. Większość moich kolegów i koleżanek była niezadowolona z faktu, że mają wracać. Wychowawczyni podeszła do pana Gustawa.

– Nie ma sensu by szedł do schroniska, szybciej zejdziemy w dół, jesteśmy w połowie drogi do schroniska. Tam nic nie dojedzie – usłyszałem, jak dyskutują, co począć.

– To ja zejdę z Sebastianem – wypalił mój najlepszy druh Włodek.

– Wymyśliłeś, dwóch 15-latków bez opieki, sami w obcym kraju, synku, pomyśl – zgasił go jego ojciec.

¬Przez grzeczność nie poprawiłem go z moim wiekiem. Miałem 16 lat.

– Ja z nim zejdę – wypaliła pani Agnieszka.

Nastała cisza. Nie spodziewałem się, że coś takiego powie. Oczy wszystkich uczestników wycieczki patrzyły na wychowawczynię i pana Gustawa. Oni byli władni w podjęciu tej decyzji.

– To wcale nie jest głupi pomysł – powiedziała wychowawczyni, ku uciesze reszty grupy.

Ojciec Włodka chwilę pomyślał. Podszedł do młodej kobiety.

– Da Pani radę? – zapytał.

– Tak, dam radę, ruszajcie, bo szkoda czasu – odparła pewnie.

Wszyscy przyjęli to z ulgą. Sprawa była przesądzona.

– Ale bracie, będziesz miał opiekę – szepnął do mnie Włodek.

– Dobrze, dawaj Sebastian swój plecak – rzuciła wychowawczyni.

Zaprotestowałem. Nigdy, ale to przenigdy, chodząc po górach, nie pozwoliłbym na to, by pozbyć się plecaka. Były tam najpotrzebniejsze i niezbędne rzeczy.

– Chłopak ma rację, niech pani Agnieszka dorzuci ze swojego plecaka potrzebne jej rzeczy do niego i będzie dobrze – zawyrokował pan ...