Spalam się (wersja końcowa) - Opowiadania Erotyczne

Spalam się (wersja końcowa)

... i spojrzałam na nią.

– Od kiedy to trwa?

Wahałam się chwilę z odpowiedzią.

– Od marca.

– Wiesz, że on jest niepełnoletni?

– Ma ponad szesnaście lat… – Próbowałam bronić się.

– To nie ma znaczenia. – Przerwała mi. – To uczeń, a ty jesteś nauczycielem. Co ty sobie dziewczyno myślałaś?

No właśnie, co ja sobie myślałam? Że świat to bajka, w której mój nastoletni książę na koniu przyjedzie i uratuje mnie przez złem?

– Nie wiem, pani dyrektor – odpowiedziałam cicho.

Zapadła cisza.

– Powiedz mi. – Zatrzymuje się na chwilę. – Kochasz go?

Wpatrywałam się w jej oczy i czułam, jak łzy zamazują mi obraz, a jedna spływa powoli po policzku.

– Tak. – szepnęłam, ocierając policzek.

– A on ciebie?

Na wspomnienie Michała w moim sercu wybuchł pocisk żalu. Nie byłam w stanie odpowiedzieć, opuściłam głowę, kiwając na „tak”.

– Kurwa. – Pierwszy raz słyszałam przekleństwo w ustach dyrektorki. Gdyby nie powaga sytuacji, pewnie bym się zaśmiała, bo brzmiało to groteskowo, ale do śmiechu absolutnie mi nie było. Chodziła wzdłuż biurka, jakby próbowała znaleźć rozwiązanie z sytuacji.

– Jeśli to wypłynie, ty dostaniesz dyscyplinarkę, ja pewnie też i rozpęta się taki burdel, że wolę nie myśleć.

– Ale skąd to w ogóle przyszło? – Wychlipałam pytanie.

– Anonim. Ktoś podrzucił pod drzwi sekretariatu dzisiaj rano.

Wszystko zmierzało do określonego scenariusza, który wizualizował się przede mną, niczym ogromna burza, z nadchodzącym w oddali tornadem. ...

... Przed takim żywiołem wszyscy chowają się i uciekają, do piwnic, schronów.

Ja musiałam stawić mu czoła.

– Dziecko, musisz złożyć wypowiedzenie. Nie ma innego wyjścia. I musisz zostawić tego chłopaka, to Niemczycki, tak?

Tylko nie płacz, Beata. Zagryź zęby, do krwi, ale nie płacz. Wyjdź stąd na swoich warunkach, dumna tak jak weszłaś.

– Tak, to Michał – rzuciłam ponuro.

– Zawieramy werbalną umowę, o zdjęciach wiem ja, ty i ten, kto je zrobił i wysłał. Za tę osobę nie ręczę, ale jeśli dotrzymasz słowa i znikniesz, będę milczała, jak grób. Warunek – dzisiaj składasz wypowiedzenie, jeśli tego nie zrobisz, będę zmuszona zwolnić cię dyscyplinarnie i powiadomić kuratorium. Co do – patrzy na mnie – twojego romansu z Niemczyckim, nie muszę chyba dodawać, że to musi się zakończyć natychmiast? Nie masz gwarancji, że osoba, która zrobiła zdjęcia, nie będzie cię śledzić, a jeśli będziesz to kontynuować, kolejne zdjęcia nie trafią już do mnie. Rozumiesz zagrożenie, dziecko? Tu nie chodzi już o szkołę czy mnie, ale tego młodego chłopaka. Jeśli to wypłynie, jemu stanie się krzywda.

Kiwnęłam głową, bezwiednie, nerwowo kręcąc pierścionkiem od Michała na palcu. Wyłączyłam myślenie, a mój umysł działał mechanicznie, nastawiony na realizację poleceń. Myśleć będę później.

– Gdzie mam podpisać? – Spojrzałam pytająco. Podała mi gotowe wypowiedzenie umowy, za porozumieniem stron. Po sprawdzeniu, czy dane się zgadzają, po czym podpisałam i zabrałam jeden egzemplarz.

– To wszystko? – ...