Spalam się (wersja końcowa) - Opowiadania Erotyczne

Spalam się (wersja końcowa)

... udało.

Trzymajcie kciuki.

B.

– Niemiec, chodź do pańci. – Klepię w kanapę, wołając kota. Ten czarny, mały potwór przybiega do mnie, przeciąga się i ziewając jak hipopotam, układa się na podołku.

Tak, nazwałam kota jego pseudonimem. Cały czas o nim pamiętam, co jakiś czas wspominam i… wciąż kocham go i żałuję tego, co się stało. Może gdybym była bardziej ostrożna, ten sukinsyn nie znalazłby nas? Nie wiem, czasu nie cofnę, ale ostatnio myślę o tym każdego dnia.

Ciekawe, co się z nim dzieje? – Przed oczami widzę twarz Michała. Przypominam sobie o pierścionku, który od niego dostałam, mimo że nigdy nie zrealizował obietnicy i nie założył mi obrączki na palec, ten pierścionek, który dla nastoletniego wtedy chłopca był ogromnym wydatkiem, a w rzeczywistości tanim, bazarowym produktem, jest dla mnie najcenniejszy i trzymam go w takim miejscu, żeby nie zaginął.

– No nie wierć się. – Uspokajam Niemca. – Masz taki sam charakter jak twój imiennik. – Przytulam go.

Myjąc zęby w łazience, patrzę w lustro. Znajomi w pracy mówią mi, że pięknie się starzeję, a rudy kolor włosów pasuje mi jeszcze bardziej, niż kiedy byłam młoda. Uważam to za tanie komplementy, choć Michał, gdyby był przy mnie, pewnie stwierdziłby, że jestem najpiękniejsza, a on ma gdzieś opinie tych, którzy się nie zgadzają.

Taki był. Nie rozglądał się na boki, a jeśli chodzi o moją osobę, szedł do przodu, czasem subtelnie unikając niebezpieczeństw, a czasem po prostu je ignorując, jak niemowlę, które ...

... jeszcze nie uderzyło się w głowę. Siedemnastolatek, który na początku roku szkolnego był dzieckiem, a na zakończenie – dorosłym po przejściach.

Często ostatnio o nim myślę, wspominam wspólnie spędzony czas, wyznania miłości, zaręczyny, żarty i seks. To może brzmieć śmiesznie, dla niektórych groteskowo lub żałośnie, bo stara baba wzdycha do dzieciaka, z którym miała kilkumiesięczny romans trzydzieści lat temu, ale…

Michał to miłość mojego życia. A poczucie straty noszę do dzisiaj i nie opuści mnie ono do śmierci.

Wracam z łazienki do pokoju, oczywiście ten diabeł w kociej skórze zrzucił smartfona na podłogę, w końcu udaje mi się go wygrzebać spod kanapy. Dioda miga, sygnalizując nadchodzącą wiadomość. Zdejmuję blokadę ekranu i zamieram, klikając w ikonę Messengera.

Wiadomość brzmi.

Dobry wieczór. Przepraszam, że niepokoję o tak późnej porze, ale szukam znajomej sprzed lat, która nazywa się tak, jak Pani. Mam na imię Michał, a znajoma uczyła mnie trzydzieści lat temu w jednym z warszawskich liceów.

Ręce zaczynają drżeć jak w delirium. To jakiś żart? Znowu on? Dowiedział się, że wróciłam do Polski i postanowił mnie nękać? Podszywa się? Ten skurwiel? Po tylu latach? Ale skąd znałby imię i nazwisko Michała?

Zastanawiam się, czy odpisywać. Nie łudzę się, że to ON. Ktoś robi sobie żarty i zaraz zostanie zablokowany.

B: Proszę przestać robić sobie żarty.

Nadawca poprzedniej wiadomości odczytuje otrzymane przed chwilą ode mnie zdanie, na ekranie pojawiają się ...