Spalam się (wersja końcowa) - Opowiadania Erotyczne

Spalam się (wersja końcowa)

... Najdłuższe pięć minut w życiu, może poza tymi, kiedy czekałem w bibliotece. Również na nią.

Taki jej urok, a mój los. Czekałem trzydzieści lat, to wytrzymam trzysta sekund.

Staję na światłach.

M: Dwie minuty i jestem (emotikon uśmiech).

B: Będę czekać (emotikon buziak).

Minuta.

Wjeżdżam w boczną uliczkę.

Widzę kształt, otwierający drzwi klatki schodowej.

B.

M: Dwie minuty i jestem (emotikon uśmiech).

B: Będę czekać (emotikon buziak).

– Poznasz dzisiaj swojego imiennika, Niemiec. – Uśmiecham się do kota. Przez kwadrans zdążyłam umalować się, przebrać z piżamy w spodnie, bluzkę i narzucić sweterek na ramiona. Przecież nie wyjdę do niego, po trzydziestu latach nieobecności, ubrana jak stara baba?

Oczywiście jestem nią, bo wiek nie kłamie, ale dla niego zawsze będę miała o trzydzieści mniej.

Nogi drżą podczas schodzenia na parter. Na zewnątrz jest ciepły, letni wieczór, a miasto i beton oddają żar, wchłonięty w ciągu dnia, wydzielając charakterystyczny zapach, który uwielbiam. Widzę zbliżające się światła samochodu.

To on, mój Michałek.

Moja jedyna miłość.

Auto zatrzymuje się, a ja nieśmiałym krokiem zbliżam się do mężczyzny, który z niego wysiadł.

– Beatka? Skarbie? – Teraz już wiem, że to on. Rzucam mu się w ramiona i całuję z radości po twarzy.

– Michałku, kochanie. – To dojrzały mężczyzna, a nie dzieciak, którego pokochałam, ale charakterystyczny błysk w oku i lekko zawadiacki uśmiech pozostał. – To naprawdę ty?

– We ...

... własnej osobie. – Oddaje pocałunek.

– Chodź, zrobię ci herbatę. – Patrzę na niego. – Myślałam o tobie często ostatnio, wiesz? Mam ci tyle do powiedzenia.

– Ja o tobie też myślałem. – Michał zatrzymuje mnie jeszcze raz, bierze w ramiona i ponownie całuje. Moje serce skacze jak szalone. – Muszę to zrobić od razu, bo padnę. Co prawda nie mam pierścionka, ale w sumie masz już założony. – Odwraca mnie i klęka. Zaczynam śmiać się przez łzy.

– Wyjdziesz za mnie, Beato Smolińska?

Wpatruję się w niego, oczy wyrażają nadzieję, miłość, radość i ekscytację. Teoretycznie to obcy mężczyzna, którego nie widziałam trzydzieści lat. A w praktyce?

Mój przyszły mąż. I moje przeznaczenie.

– Tak, Michale Niemczycki, zostanę twoją żoną. A teraz wstawaj i chodź na górę, bo mam nowego kota, który właśnie demoluje mi sypialnię.

– Nowego kota? A dzieci, wnuki?

– Nie dorobiłam się.

– To się dobrze składa, bo ja też. To co z tym kotem? Tak samo popieprzony, jak poprzedni?

– Ten jest inny, wyjątkowy. I ma na imię Niemiec.

– Miło wiedzieć, że jakiś sierściuch nosi taką samą ksywę, co ja – rzuca z przekąsem, ale oczy mu się śmieją. Całuje mnie ponownie i z radości krzyczy na całe osiedle.

– Cicho, wariacie, dostaniesz mandat.

– Mam to gdzieś. Chodź na herbatę. A potem chcę się kochać z moją nową–starą narzeczoną.

– No, no, tylko nie starą. Kobietom wieku się nie wypomina.

„Przemoknięte serca miast

My szczęśliwi tym dniem

Bo choć zapomniał o nas świat

Nie ...