Zimowy ogień (Sługa płomieni 1) - Opowiadania Erotyczne

Zimowy ogień (Sługa płomieni 1)

... Mojego męża!

- Niczego nie udawałem, Dostojna Pani Rianno! Przysięgam! Tak, książę rzeczywiście wyprawił mnie z pewnym przesłaniem i podarunkiem, ale niczego nie udawałem! Od dawna wielbię cię i miłuję... I też znam te nowe mody z Południa. Wróciłem właśnie z podróży do jednego spośród tamtejszych dworów. To dlatego wybrał mnie, bo w najlepszy sposób zdołam przekazać jego słowa i przeznaczony dla Ciebie dar!

- Udając pożądanie, a teraz rzekomą miłość... Przebywałeś na jakimś dworze, jak powiadasz, musisz więc pewnie być szlachcicem. Nie wstyd ci chwytać się takich sposobów?

Pomimo surowych słów w głosie pani Rianny wyczuł ponowne zaciekawienie, nadal nie zdejmowała jednak stopy z jego karku.

- Jestem... poetą.

- Poetą? - Teraz zdumienie w głosie stało się oczywiste.

- Tak, najpiękniejsza i najłaskawsza Pani... To dlatego Twój małżonek wybrał mnie, abym przekazał jego podarunek.

- Coś takiego... Powtarzasz to już trzeci raz. Cóż to za podarunek?

- Pozwól, Pani, że oddam go zgodnie z poleceniem księcia.

- Nie ma mowy. Nie licz na to, że cię uwolnię zanim nie wyznasz wszystkiego do końca. - Znowu mocniej wsparła stopę. - I uważaj, bo wezwę straże!

- Nie ma takiej potrzeby, o Pani. Byłoby to zresztą obecnie kłopotliwe, w tej głuszy rzeczywiście nie znają się na nowych, dworskich obyczajach. – Uznał za stosowne zwrócić uwagę księżnej na fakt, że spoczywa w jej osobistej komnacie kompletnie nagi, leżąc przydepnięty butem dostojnej pani. W tym zapadłym ...

... w leśnych ostępach Północy zamku musiałoby to wywołać sensację i z pewnością zostałoby źle zrozumiane. - A podarunek księcia mogę ofiarować nawet teraz, nie ruszając się z miejsca. Tak nawet lepiej, miałem złożyć go właśnie u Twych stóp, Wasza Wysokość.

- Doprawdy? A gdzież to zdołałeś ukryć ten dar? A może sam nim jesteś? - W głosie władczyni dało się teraz wyczuć wesołość.

- W głowie, Dostojna Pani. - Okazał cień urazy. - To wiersz, ułożony przez księcia. Ułożony dla Ciebie, szlachetna Rianno. Znam te wersy na pamięć.

- Mów więc. Wysłucham słów mego pana i małżonka. To nawet zabawne, nie sądzę, by przypuszczał, że w tak akuratny sposób złoży je u moich stóp. - Zwolniła nieco nacisk, by mógł nabrać powietrza.

Gdy wichry wśród skał zawodzą,

gdy śniegiem pokryta równina,

moje serce tęskni za Tobą.

Ponura nastała zima.

Na łowy, gniewna, samotna,

w mroźne ruszyłaś ostępy.

Ten wiersz, niczym strzała lotna,

duszy mej niesie udręki.

Łza w oku, żal co w sercu gości,

mym wielkim, okrutnym wrogiem.

Popiół serca w żar miłości

niech zmieni zimowy ogień.

Poczuł jak dostojna pani Rianna zdejmuje stopę z jego karku, po chwili usiadła na nowo w fotelu.

- Ułożył to sam książę, czy też może skorzystał z twojej pomocy, panie poeto?

- Okazałem się pomocny tylko w przekazaniu tych słów... Przeznaczonych dla Ciebie, Szlachetna Pani. - Uniósł się nieco, aby móc widzieć jej twarz.

- Ciekawe jaką nagrodę obiecał mój małżonek za tak niezwykłe ...