Zimowy ogień (Sługa płomieni 1) - Opowiadania Erotyczne

Zimowy ogień (Sługa płomieni 1)

... poświata ognia niewiele pozwoliłaby ujrzeć, ale nie miał żadnych wątpliwości, księżna musiała dobrze się bawić, może nawet zdecydowanie lepiej, niż po prostu dobrze. On sam z trudem starał się ukryć pożądanie. Nie ułatwiała mu zresztą tego zadania. Ponownie wyciągnęła nogi ku ciepłu kominka, poruszała nimi leniwie, szukając najwygodniejszej pozycji. Chłonął ten widok w blasku płomieni.

- A jednak o czymś zapomniałeś, Rafenie. – Jej głos wyrwał go wreszcie z niebezpiecznego odurzenia.

- O czym, Szlachetna Pani?

- Jestem trochę zmęczona, tamten dureń nadal nie zdołał przygotować łaźni... Chciałabym przynajmniej odpocząć przy ogniu, odczuwam jednak pewną niedogodność. Brakuje tutaj podnóżka. Nie pomyślałeś o tym sługo, zapomniałeś...

- Nie zapomniałem, Wasza Wysokość... - zdobył się na odwagę. - Jeśli zechcesz, piękna i wspaniała Pani, sam usłużę Ci w ten sposób.

- Jako mój podnóżek przy kominku? - udała zdziwienie.

- Jeśli pozwolisz, o Pani – powtórzył.

- Czy to właśnie ty nie pozwalasz sobie na zbyt wiele, sługo? - Niezbyt mocno, niemal pieszczotliwie uderzyła go szpicrutą po torsie. - Gdyby książę się o tym dowiedział...

- Ale księcia tu nie ma, Dostojna Pani, pozostał w stolicy...

- W takim razie... Dobrze, Rafenie, ale na moich warunkach... Rozbieraj się, chcę cię ujrzeć u moich stóp nagiego...

Od dłuższej chwili spodziewał się właściwie podobnego życzenia, spełnił je więc z radością i gorliwie, pospiesznie składając swoje skromne ubranie ...

... w jednym z zacienionych kątów. Uklęknął przed księżną w samych tylko gatkach osłaniających przyrodzenie, ciekawy jej reakcji. Okazała się niezbyt przyjemna.

- Miałeś być zupełnie nagi sługo! Oczekuję dokładnego i natychmiastowego wykonywania moich rozkazów! - Ton głosu należał do władczyni.

- Ależ Pani, gdyby książę się o tym dowiedział... - powtórzył jej własne słowa, starając się obrócić wszystko w żart. Okazało się to całkowicie chybionym pomysłem.

- Książę pozostał w stolicy, znalazł inne zajęcia i przyjemności niż to polowanie. Nie miał ochoty towarzyszyć własnej małżonce.

- Pani, osądzasz może swego męża zbyt surowo...

Nie zdążył dokończyć ani też nie zdołał się uchylić. Smagnęła szpicrutą, ostro i precyzyjnie, niczym nieposłusznego rumaka. Nie rozcięła skóry, doskonale panowała nad użytym przyrządem, policzek zapiekł jednak silnym bólem, z pewnością przez kilka dni ozdobi go szczególna pręga...

- Jak ty śmiesz osądzać Mnie, sługo? Ale dość już o księciu. Natychmiast zrzucaj tę szmatę!

Zaskoczony tak gwałtowną zmianą nastroju, posłusznie wykonał rozkaz. Obawiał się kolejnych razów, Rianna poprzestała jednak na obwiedzeniu końcówką szpicruty jego przyrodzenia, pomimo całej sytuacji, a może właśnie dzięki niej, w stanie silnego wzwodu. Uśmiechnęła się lekko na ten widok.

- Przynieś więcej wina, Rafenie.

Gdy podał ponownie napełniony kubek i opadł na kolana, zamierzając podjąć swoją służbę, okazywała już większą łaskawość.

- Jeszcze jedno, ...