Ja będę wiatrem, łąką, niebem... - Opowiadania Erotyczne

Ja będę wiatrem, łąką, niebem...

... rybki mogły nacieszyć się ich widokiem. Nie musisz ich nosić, bo to niewygodne.

Powąchałem szybko kwiaty. Danusia patrzyła na mnie uważnie. Więc zrobiłem to raz jeszcze, ale porządnie - zamknąłem oczy i skupiłem się na wąchaniu, żeby jej zrobić przyjemność. Te kwiatki naprawdę pachniały! Miały delikatną woń lata, łąki, życia. Piękny zapach, ale ledwo wyczuwalny.

- Wreszcie powąchałeś, jak trzeba – powiedziała Danusia – każdą czynność, nawet wąchanie, powinno robić się z uważnością. Ładnie pachną, prawda? A teraz rozrzućmy je na wodzie. Jak myślisz, czy jak się zrywa kwiatki, to roślinkę to boli? Kiedy już zerwałam, myślałam nad tym i nie wiem.

- Ja też nie wiem, Danusiu. Ale kwiatek to tylko część roślinki. Korzonki i listki zostają, więc ona żyje dalej. A potem wypuszcza nowy kwiatek. Więc chyba nic złego się nie dzieje.

- Hm... – Danusia zamyśliła się na chwilę – muszę się zastanowić nad tym, kiedy będę sama.

Chciałem usiąść na pomoście nad wodą, ale Danusia wstrzymała mnie.

- Zobacz – powiedziała i zza dekoltu letniej sukieneczki wyciągnęła nieduży kluczyk, wiszący na żółtym sznureczku.

- No widzę. Kluczyk.

- Dzisiaj pójdziemy do samotni i tam chcę ci coś ważnego powiedzieć. Czy chcesz iść teraz, czy jeszcze popatrzymy na jezioro i posłuchamy szumu wiatru?

- Jak chcesz. Co to takiego samotnia?

- Zobaczysz. Ale za kilka minut.

Usiedliśmy na deskach pomostu, spuszczając nogi nad wodę. Danusia wzięła mnie jak zwykle za rękę. Siedzieliśmy tak w ...

... milczeniu przez kilka minut.

- To chodźmy – powiedziała Danusia wstając.

Znów ruszyliśmy leśna ścieżką. Szliśmy tak przez parę minut, aż doszliśmy do ogrodzenia, biegnącego przy ścieżce. W pewnym miejscu była wąska, ledwo widoczna furtka. Danusia otworzyła ją i weszliśmy...

- Gdzie jesteśmy?

- Jesteś u mnie. W ogrodzie.

Znów wzięła mnie za rękę i poprowadziła w stronę pobliskich drzew.

- Ogród cioci jest duży, to taka mała część lasu. O zobacz, Marcinku, tam za kępami drzew jest taki domek.

Rzeczywiście, po chwili zobaczyłem ściany niedużego, parterowego domku z malutką werandą. Stał samotnie przy kępie drzew, na niedużej łące. Danusia wyjęła zza dekoltu klucz i otworzyła drzwi. Weszliśmy do środka.

Domek był rzeczywiście niewielki – był to jeden pokoik, oddzielnie mała łazienka i nieduża kuchnia. W środku było czyściutko i przytulnie. Wygodny fotel, stolik, krzesełka, rozkładana sofa pod ścianą, półki z książkami, w rogu duża, stojąca lampa z abażurem, na podłodze dywan.

- Ciocia nazywa ten domek samotnią. Jak ktoś do cioci przyjedzie w gości, to może tu mieszkać, a nie w domu, żeby mu było przyjemnie. Poza tym stoi pusty. Ja tu często przychodzę i myślę.

- A ciocia tu nie przyjdzie? Nie znam twojej cioci i obawiam się, że mogłaby nie być zadowolona, że mnie, obcego chłopaka, tu przyprowadziłaś.

Danusia uśmiechnęła się.

- Nie, nie przyjdzie. Ciocia powiedziała, że to mój domek. Jest kochana. Mam kluczyk. Ona wie, że tu spędzam dużo czasu, ...