Przypadek Michała cz.XXXV - Opowiadania Erotyczne

Przypadek Michała cz.XXXV

... Dominika i ty również.

- No jasne – prychnęła matka bliźniaczek. Ton jej głosu wyraźnie złagodniał. Wyczułem szansę.

- Możesz mi nie wierzyć – oznajmiłem. – Jednak takie są fakty. Tak samo jak prawdą jest, że twoje córki zgodziły się ze mną spotkać, by się pożegnać.

- I musiały to zrobić pieprząc się z tobą? – spytała z przekąsem Iwona.

- A jak inaczej miały zakończyć to co nas łączyło? – odpowiedziałem pytaniem. – Jak ty się zamierzasz pożegnać?

- Ja?!

- Tak, ty. Nie uważasz, że wypadałoby? – Uznałem, że łagodna perswazja będzie odpowiednia na tą chwilę. – Chcesz pozostawić w mojej pamięci pożegnanie, gdy krzyczysz na córki i pokazujesz jaka potrafisz być niefajna?

- Nie o to chodziło….

- Naprawdę? – prychnąłem. – Odpowiedz, chciałaś się w ogóle ze mną pożegnać?

- Michał… nie wiem… nie myślałam o tym… chyba chciałam – tłumaczyła się zawile matka bliźniaczek.

- Chyba? – Udałem zdziwienie. - Ja wiem, że jeśli to miałoby być nasze ostatnie spotkanie, to chciałbym, żeby było godne wspominania nawet po wielu latach.

- Michał, ale… ale jak…

- Przecież dobrze wiesz – powiedziałem cicho, poprawiając niesforny kosmyk włosów na czole Iwony.- Odkąd weszłaś nie mogłaś oderwać oczu od mojego penisa. Pożerałaś mnie wzrokiem. Pragniesz tego i…

- Nie! Nie Michał! – zaprotestowała Iwona, podejmując próbę obrony. – Nie wmówisz mi tego… nie mogę… nie powinnam… nie chcę!

- Na pewno? – spytałem cicho, chwytając ją za pierś. W pierwszym odruchu ...

... odtrąciła moją rękę, ale kiedy ponowiłem próbę chwyciła mnie jedynie za nadgarstek, nie mając siły na więcej. – Jesteś w stu procentach przekonana?

- Tak! Jestem… uważam, że tak będzie lepiej… – mówiła, uciekając przede mną wzrokiem. Mocniej zacisnąłem dłoń na piersi, wyczuwając pod bluzką nabrzmiały sutek. - … zrozum Michał…. proszę…. nie rób mi tego.

- To chcesz się ze mną pożegnać czy nie? – Uparcie drążyłem temat, jednocześnie pocierając odstający sutek.

- Chcę, ale… nie w taki sposób - głos Iwony był coraz bardziej niepewny. – Nie mogę do tego dopuścić, bo….

- Bo co? – Nie zamierzałem ustępować. Rozpiąłem trzy guziki bluzki, odsłaniając kremowy biustonosz.

- Michał, proszę… nie baw się mną – jęknęła Iwona błagalnie. – Nie zniosę tego.

- Odkąd cię pierwszy raz przeleciałem, znosiłaś to wspaniale – mruknąłem, ściągając ramiączka stanika z ramion matki bliźniaczek. – Uwielbiałaś każdą chwilę spędzoną ze mną. Czyżbym się mylił?

- Nie, nie mylisz się – odpowiedziała Iwona. – Tak było… wciąż jak myślę o tobie, to robi mi się gorąco.

- Co za ulga. Bałem się, że mój urok przestał działać – westchnąłem aktorsko, uwalniając obfite piersi od biustonosza.

- Nie przestał… Michał… proszę…

- O co prosisz tak naprawdę? – pytając, roztarłem w palcach obnażone, sterczące sutki. – Zastanów się dobrze.

- Proszę żebyś…. nie wiem… mam mętlik w głowie…

- Przecież obydwoje wiemy doskonale czego teraz chcesz. – Byłem nieustępliwy. Iwona jak zaklęta nie broniła się. ...