Różowe okulary. - Opowiadania Erotyczne

Różowe okulary.

... nazwać to tańcem, ale nie mam z tym problemu, bo nasze ciała jeszcze nigdy nie były tak blisko. Czuję na piersi ciepły oddech. Delektuję się słodkim zapachem. Doceniam jej dotyk i postanawiam dać swój. Moje ręce ześlizgują się w dół po cienkim materiale sukni. Zatrzymują się na lędźwiach. Zerkam na nią jeszcze raz, ale nie podnosi wzroku. Jej buzia wyraża kompletne oddanie i zaufanie.

Ona mnie kocha.

Kieruję rękę w dół i chwytam ją mocno za ziemię obiecaną.

Uczucie jest nie z tej ziemi. Jeszcze nigdy nie dotykałem niczego równie miękkiego i bezbronnego. To nawet nie jest podniecenie, a czysta fascynacja. Chcę więcej. Druga dłoń dołącza do pierwszej. Spada na pośladek i ściska go tak mocno, że aż podwija spory kawał sukni. Jestem panem świata. Mój wzrok odnajduje przy stole Filipa. Teraz to ja się uśmiecham. Jeden do jednego, frajerze.

— Marcin?

— Tak, Julko?

Mówi coś o naszej znajomości. Że długo się znamy, że nigdy nie powiedziała tego wprost, ale jestem jej bardzo bliski. Jej słowa głaszczą mnie po jajach, a to zbudza mojego penisa z głębokiego snu. Prostuje się, tworząc jeszcze jeden punkt styku między naszymi ciałami. Zaraz oszaleję.

Aż nagle zaczyna mamrotać coś o kręgosłupie. Normalnie nic bym nie zrozumiał, ale pamiętam, co mówiła mi siostra. Zaczynam się denerwować.

— Myślisz, że powinnam go pocałować? — pyta, jakbym był jej najlepszą przyjaciółką.

Serce wali mi jak szalone, czuję dziwny chłód. Szczypie mnie nos, ale powstrzymuję łzy. ...

... Wbite w pośladek paluchy nagle odpadają niby uschłe gałązki od drzewa. Zdrowego, pięknego drzewa. Chcę być zły, ale nie potrafię zebrać w sobie sił.

— Nie powinnaś.

Patrzy na mnie zaskoczona.

— Chodź, idziemy. — Prowadzę ją do stołu i pomagam usiąść.

Dłużej tego nie zniosę. Szybkim krokiem opuszczam salę.

Na zewnątrz, z tyłu szkoły, znajduje się kawałek chodnika i teren zielony dla dzieci. Nieco dalej w pomarańczowym świetle latarni błyskają przyrządy, które składają się na całkiem niezły plac zabaw.

Wzdycham melancholijnie, jak robią to w filmach ludzie, którzy widzieli już wszystko.

— Chujowo, co? — Słyszę gruby, damski głos po mojej prawej.

Widzę tylko rozżarzony czubek papierosa, dopiero po chwili z mroku wyłania się Laura. Mam okazję się jej przyjrzeć. Jest kilka lat starsza, mniej więcej mojego wzrostu, ma dziwnie krzywy nos i sukienkę stworzoną po to, by nie robiła wrażenia. Muskularne ramię w całości pokryte jest tatuażami. Jeden z nich przedstawia krzywą mordę, która właśnie oberwała od rękawicy bokserskiej.

Nie odpowiadam. Jasne, że chujowo.

— Chyba nie pozwolisz, żeby Filippo ją dostał?

— Filippo?

— Ma flagę Włoch na koszuli.

Rozmowa nie klei się jakoś specjalnie, ale od słowa do słowa, dowiaduję się o Laurze ciekawych rzeczy. Jest kuzynką Julki od strony ojca. Pochodzi stąd. Ćwiczy boks, krav magę i ma jakiś pas w aikido. Nie robiła czarnego, bo „krav maga zawsze wygrywa”. Wierzę na słowo.

Rewanżuję się swoją historią, przez ...