O dziewczynie w czerwonym kapturku - Opowiadania Erotyczne

O dziewczynie w czerwonym kapturku

... dookoła coraz mocniej zabarwiał się czerwienią.

Greta poczuła, jak przerażenie miesza się w niej z ogromną ulgą. Kimkolwiek był nieznajomy, na pewno nie może być gorszy niż Hugo. Prawda?

— Przepraszam — głos nieznajomego był spokojny i głęboki.

Obrócił się do niej i zobaczyła, że wcale nie był stary. Mógł mieć około trzydziestu, może trzydziestu pięciu lat. Zmyliły ją siwe włosy. Jego twarz była poważna, silna i spokojna. Pod rozpiętą kurtką widziała jasnoszarą koszulę. Był przystojny w dziwnie twardy i surowy sposób, a brązowe oczy przyciągały wzrok dziewczyny. Były tak jasne, że prawie żółte. Dziwny spokój, który z nich promieniował, zdawał się roztapiać przerażenie Grety.

On właśnie przed chwilą zabił myśliwego! — ostrzegła w myślach sama siebie.

Zapatrzyła się w miodowe oczy, a ich kojące ciepło spływało na nią. Wszelki strach i wątpliwości powoli znikały.

No i chwała mu za to, że go zabił! — pomyślała, choć zaraz poczuła wyrzuty sumienia.

— Może wystarczyło go przepędzić? — zapytała nieśmiało.

Nieznajomy patrzył na nią nieprzeniknionym wzrokiem, w końcu wzruszył ramionami.

— Będzie padało — powiedział — powinnaś wrócić do domu.

Greta zmarszczyła brwi i popatrzyła w niebo. Pojedyncza chmura zasłaniała słońce, ale dookoła wszędzie niebo było niebieskie. Mężczyzna podszedł do strumienia i umył dłoń. Wstał i zaczął iść w kierunku najbliższych krzaków.

— Zaczekaj! — dziewczyna krzyknęła i podskoczyła na jednej nodze kilka kroków za nim, a ...

... długie, rozwiązane sznurówki podrygiwały w powietrzu — Kim jesteś?

Zatrzymał się.

— Holzer. Wolfgang Holzer — powiedział, powoli obracając się.

— Bardzo dziękuję panie Holzer! — Greta dygnęła, stojąc w jednym bucie, a bosą stopę trzymając w powietrzu.

W głosie dziewczyny wciąż było słychać niedawno przeżyty strach, ale też ogromną ulgę i wdzięczność.

Nieznajomy tylko mruknął, a Greta odniosła wrażenie, że było to coś stylu “nie ma za co”.

— On chciał … — Greta wzdrygnęła się na wspomnienie obrzydliwych słów — On …

— Wiem.

— Nazywam się Greta Schneider — przypomniała sobie, by się przedstawić i znów dygnęła, wkładając w ukłon całą swoją uprzejmą grację, pomimo jednej bosej stopy.

— Wiem.

Uniosła brwi pytająco.

— Słyszałem rozmowę z dzikiem — wyjaśnił.

Zarumieniła się lekko. Stali blisko siebie a nieznajomy patrzył chwilę w jej oczy. Odetchnął głębiej.

— Dobrze pachniesz — powiedział, a umysł dziewczyny gorączkowo usiłował zrozumieć, co może oznaczać to dziwne stwierdzenie.

— Wątpię? — odpowiedziała w końcu ostrożnie, pół pytaniem, pół stwierdzeniem, po czym dodała — Wcześniej było bardzo gorąco i …

— Dobrze pachniesz — Wolfgang powtórzył z przekonaniem, a w jego miodowych oczach pojawił się cień uśmiechu.

Przez ułamek sekundy jego wzrok prześlizgnął się w dół po jej sylwetce, opiętej czerwoną letnią sukienką.

— Bywaj. — stwierdził mężczyzna z nagłą nutą niepokoju, odwrócił się i odbiegł w krzaki.

— Zaczekaj! — dziewczyna znów ...