Uwagojad (nie)pospolity - Opowiadania Erotyczne

Uwagojad (nie)pospolity

... stanik.

Widok jej białego biustonosza jest niezwykle kojący. Dobrze wiedzieć, że jest ktoś bardziej bezrobotny ode mnie.

Poza tym Ewa ma płaski brzuch (nie mylić z wysportowanym) i bladą, gładką skórę. Nic, czego musiałaby się wstydzić.

Uśmiecha się do mnie kwaśno. Mam wrażenie, że szuka pomocy.

– Dobrze ci idzie – rzucam z braku laku.

Chyba działa, bo dziewczyna szybko radzi sobie ze spodniami. Natychmiast po ich ściągnięciu łączy patykowate nogi. Żałuję, że jej majtki tak dobrze wywiązują się z obowiązku zakrywania pośladków, bo widać tyle, co nic.

Przyszedł czas na pozbycie się biustonosza i tu sprawy się komplikują. Nerwowo pociera nadgarstki, drapie się piętą po kostce. Na jej zarumienionej twarzy mieszają się sprzeczne emocje. Na sesjach potrafię rozładować napięcie i modelki czują się komfortowo, ale ich nie muszę przekonywać do zdejmowania ubrań.

Kilka razy sięga dłońmi do zapięcia stanika, ale ten cały czas trzyma się na swoim miejscu.

– Nie dam rady! – Tupie nogą z bezsilności.

Nagle podchodzi do stołu i sięga po kieliszek. Zawartość wypija duszkiem. Wraca na miejsce i sprawnym ruchem zrzuca górną część bielizny. Siłą woli powstrzymuje ręce, by nie zakryć biustu i opiera je na biodrach. Odwraca wzrok i przymyka oczy, jakbym dzięki temu i ja nie mógł obejrzeć jej malutkich sutków.

Pokraczny striptiz wgniata mnie w kanapę. Guziczki ze złota zawsze będą cenniejsze od kilogramów aluminium. Albo silikonu.

– Jestem pod wrażeniem – mówię, ...

... po czym dodaję: – Połóż się wygodnie na brzuchu, na dywanie, a ja zaraz wrócę.

Znikam w łuku łączącym salon z miniaturowym korytarzem i kieruję się do pokoju, gdzie trzymam swój sprzęt. Odkładam na szafkę telefon. Naprędce przypominam sobie wcześniejsze ustalenia. Wiążę liną pochodzenia roślinnego, nie mogę kneblować ust (jaka szkoda!) i łapy przy sobie.

Kiedy wracam do salonu, Ewa leży we wskazanej pozycji. Jest na brzuchu i trzyma ręce wzdłuż tułowia. Nogi ma skrzyżowane w kostkach, co jasno informuje mnie o jej niepokoju. Rzucam na ziemię zwinięte fragmenty sznura, tak by mogła się im przyjrzeć.

– Słowo bezpieczeństwa, które wybrałaś to „papuga”. Możesz go użyć w dowolnym momencie, a ja natychmiast przestanę lub ruszę ci na pomoc. Wszystko jasne?

Pokiwała głową.

– Odpowiadaj pełnym zdaniem – pouczam.

– Tak, rozumiem.

– Najpierw zwiążę ci ręce.

Tłumaczę jej swoje ruchy, aby oswoiła się z nową sytuacją. Delikatnie chwytam ją za nadgarstki i łączę je ze sobą. Oplatam pierwszą warstwą liny, potem kolejną i kolejną. Dokładam dodatkowych starań, by lina nie wpijała się zbyt mocno w delikatną skórę. Skończywszy, unoszę lekko jej ręce, by sprawdzić, czy węzły spełniają swoją rolę. Ewa na własną rękę testuje sznury. Niewiele może zrobić.

– Przejdę do nóg. – Przesuwam się i łapię za kostkę. Z trudem powstrzymuję się, by nie pogładzić po łydce. – Wyprostuję je, a następnie zwiążę na dole.

Powtarzam to samo, co zrobiłem z rękami. Kończyny wiążę tylko w ...