O królewnie, która nie mogła spać (część 7) - Opowiadania Erotyczne

O królewnie, która nie mogła spać (część 7)

... się król.

— Ty draniu! — krzyknął jowialnie i roześmiał się głośno, nie kryjąc ulgi i ekscytacji.

Przestraszony Roberto przyklęknął, ale Eduardo złapał go za ramiona i podniósł.

— Ty kochany draniu! — wrzasnął jeszcze głośniej i zmiażdżył chłopaka w królewskim uścisku.

Roberto aż jęknął z bólu. Królewna zaniepokojona podeszła bliżej.

— Ojcze, ostrożnie! — krzyknęła. — On jest wyczerpany!

Król puścił stajennego, nie przestając zanosić się radosnym śmiechem.

— Zuch chłopak! — powiedział, klepiąc go w ramię. — Uratowałeś moją córkę!

Stajenny skrzywił się w bolesnej próbie uśmiechu. Potężne klepnięcia króla niemal wyciskały mu łzy z oczu.

— Wasza Wysokość! To zaszczyt! — udało mu się wykrztusić.

Król spoważniał i rozejrzał się po pobojowisku. Jego wzrok padł na trupa Bernardino.

— Ten demon zabił czternastu strażników! — Pokręcił głową z niedowierzaniem. — I to bez wysiłku! — Popatrzył na stajennego z podziwem. — A ty go pokonałeś! Nigdy nie widziałem, by ktoś tak walczył!

Roberto nie wiedział, co powiedzieć, więc tylko wzruszył ramionami. Ruch ten wywołał kolejny grymas bólu. Tłum coraz gęściej wypełniał plac. W pewnym momencie ludzie rozstąpili się, robiąc przejście. Królowa podbiegła do córki, objęła ją i przytuliła do siebie. Dziewczyna przymknęła oczy, a jej wciąż brudna twarz rozjaśniła się w pełnym ulgi uśmiechu. Król wyciągnął miecz.

— Cisza! — krzyknął donośnym głosem.

Odczekał chwile, a wszyscy na całym dziedzińcu zamilkli i ...

... wpatrzyli się we władcę.

— Nasze Królestwo po raz kolejny zostało zaatakowane! Tym razem czarna magia opętała strażnika i dała mu nieludzką siłę!

Poddani słuchali w milczeniu.

— Ponieśliśmy dziś wielką stratę, to prawda. Wielu zginęło, próbując powstrzymać szaleńca. Strata jednak byłaby o wiele większa, gdyby nie ten dzielny młodzieniec!

Król wskazał na Roberto, a wszystkie oczy zwróciły się na niego. Stajenny lekko się zaczerwienił.

— Biorę was wszystkich na świadków! Roberto obronił królewnę i królestwo! Wykazał się wielką odwagą! Ryzykował życiem i zwyciężył potężne zło!

Wybuchły okrzyki i rozległy się brawa. Monarcha podniósł rękę i tłum znów zamilkł.

— Swoim poświęceniem Roberto udowodnił też, że był niesłusznie oskarżony! Oznacza to, że to rzeczywiście on obudził Blankę i nas wszystkich z przeklętego snu!

Rozległy się gromkie wiwaty. Król podszedł bliżej stajennego.

— Do licha synu — powiedział do niego cicho. — Nie zdarza mi się to często, ale pomyliłem się. Przyjmij moje przeprosiny.

Roberto nie miał pojęcia, co się dzieje. Ból mięśni i wyczerpanie sprawiały, że trudno mu było myśleć jasno. Spoglądał dookoła na radosne twarze i spojrzenia pełne podziwu. Zrozumiał, że król go chwali i że chyba jednak nie zostanie ścięty. Jednak nie mógł pojąć, dlaczego monarcha go przeprasza.

— No… nie ma za co, Wasza Wysokość! — powiedział zmieszany.

Eduardo wybuchnął swoim gromkim śmiechem. Po raz kolejny uciszył poddanych, po czym położył miecz na ...