Inwestor - odcinek siódmy - ostatni. - Opowiadania Erotyczne

Inwestor - odcinek siódmy - ostatni.

... Michał otworzył jeszcze szerzej drzwi i spróbował ponownie:

- Na chwileczkę, nie jestem psychopatą, mówiłem – pamięta pani. Spotykamy się trzeci raz w ciągu jednej doby. Może to jest jednak jakiś znak z niebios.

- Niebiosa nie ingerują w moje życie. Dobrze. Niech już będzie, ale powinien pan wiedzieć, że robię to tylko po to, żeby odegrać się na Pawle. Potem z premedytacją i absolutną szczerością wszystko mu opowiem.

- Za co?

- Za to, że mnie tu wysłał.

Przestąpiła próg i zrobiła kilka kroków. Za jej plecami cicho zamknęły się drzwi. Ten salon był zdecydowanie mniejszy, ale równie smacznie urządzony. Powiedziałaby nawet, że przytulny.

- Napije się pani czegoś?

- Nie chcę pić, nie chcę gadać, chcę zabrać zabawkę, po którą przyszłam i iść pod prysznic. A propos, czemu był pan pod prysznicem właśnie teraz?

- Pytasz czy onanizowałem się przy twoich jękach?

- Tak.

- Nie. Onanizowałem się po twoich jękach. Nie chciałem niczego przegapić.

- Trzeba było odrzucić mi knebel na górę, to nie musiałbyś tego słuchać.

- Przyjemnie się słuchało.

- Ta rozmowa jest straszna.

Na szklanym stoliku, obok kanapy, leżał knebel. Obok stał Michał i oglądał jej poplątane nogi. Wzorki na skórze. Ciekawość, a może i niepokój, zatrzymały tam jego wzrok, na dłuższą chwilę. Potem zajrzał jej w oczy.

- Wszystko dobrze?

- Dobrze. Nic mi nie jest. Michał, jesteśmy dorosłymi ludźmi. Przyszłam tu. Myślisz, że nie mogłabym pójść dalej...

- Mogę cię gdzieś ...

... zaprosić, gdzie chcesz.

- Nie.

- Odblokuj mi telefon.

- Czemu? Po co? Paweł to jedyny użytkownik mojego ciała.

- Użytkownik??? Jesteś pewna, że nie jesteś w tarapatach???

- Tak.

- Jesteś młoda, bardzo młoda, prawdopodobnie nie będzie twoim ostatnim facetem.

- Na pewno nie będzie.

- O widzisz i mamy płaszczyznę porozumienia.

- To klient. Inwestor. Sponsor moich studiów. Ale jedyny. Żadnego innego nie było, żadnego więcej nie będzie. Numer masz odblokowany. Teraz zabiorę to po co przyszłam i pójdę sobie.

Zastrzeliła go. Zmiotła z szachownicy, no pozamiatała mu w głowie. Jedyne na co jeszcze wpadł, kiedy już wychodziła, to wychrypiane:

- Co studiujesz?

- Medycynę.

Paweł przestał się miotać i był już tylko zły. Tak dobrze się zapowiadało. Wstał bosko poocierany wczorajszymi wydarzeniami. Pierwsze co zrobił to sięgnął telefon i zajrzał do albumu. Obejrzał jej zdjęcia. To nie był sen. Satysfakcja i radość towarzyszyły mu przez cały poranek. Poranek, który prześcignął jego oczekiwania. Jeszcze kilkanaście minut temu był przekonany, że to będzie jeden z lepszych dni w całej jego egzystencji. Teraz, już nie był tego pewien. Zrobiła co chciał. Oczywiście po swojemu. Czemu uważał, że będzie postępować zgodnie z jego wytycznymi. Jej potrzeba suwerenności objawiała się widowiskowo i niespodziewanie. Była przedmiotem jego częstych analiz. Teraz też musiał się zastanowić jak postąpić, kiedy ona wróci. Kolejny, szykowany naprędce, plan awaryjny. Nigdy dotąd ...