Lubieżnicy (II) - Opowiadania Erotyczne

Lubieżnicy (II)

... brzucha i z piersi. Czułą się w pewien sposób zbrukana. Miała nadzieję, że to ostatnie poświęcenie z jej strony. Miała trzech członków komisji za sobą. Trzech z czterech zasiadających.

Założyła na siebie biustonosz i koszulkę polo. Wcześniej podciągnęła zsunięte majteczki i zapięła spodnie. Ogarnąwszy się, zamierzała wyjść z łazienki. Stanisław nadal stał, patrząc na nią. Penis zwisał mu swobodnie ku dołowi.

— Poczekaj, mam coś dla ciebie — rzucił cicho, wyprzedając w drzwiach dziewczynę.

Powoli przesuwała się za nim. Grzebał w kieszeni. Wręczył jej banknoty. Sporą kwotę.

— Dla ciebie — rzucił i pocałował ją w policzek.

Podziękowała, chowając pieniądze do kieszeni spodni. Gorejąca, wyszła z męskiej toalety. Udała się na dyżurkę. O określonej porze obudziła Agnieszkę.

— Ania. Coś ty taka czerwona? – zapytała się pielęgniarka.

— Nic, gorąco jest, wiesz, co pójdę się wykąpać, bo całą się zapociłam — odparła, zbywając kobietę.

Długo zmywała z siebie wszelakie płyny ustrojowe, jakie pozostawił po sobie Stanisław. Odświeżona położyła się spać. Cały czas, jednak w głowie miała te obrazy sprzed paru godzin. Pies trącał te obrazy, bo one nie nadawałyby się na żadną wystawę. ...

... Bodźce, jakie otrzymała i tę specyficzną rozkosz pamiętała bardziej.

Nie mogła się powstrzymać. Leżąc na tapczanie, wsunęła palce do swej intymności. Zamknęła oczy. Bezwstydnie, masturbowała się. Drugą z dłoni zakrywała swoje usta. Wreszcie spełniona po raz drugi, zapadła w głęboki sen.

++++

Praktyka powoli dobiegała końca. Pozostała jej jeszcze jedna dzienna zmiana i ostatnia nocna. Znów oparta o szybę kolejowego wagonu myślała o tym, czy dobrze postąpiła.

Zdecydowała się zadzwonić pod wskazane numery telefonów, zdecydowała się rzucić hasło „Szop” w rozmowie telefonicznej. Chciała mieć 100% pewności, że obietnicę tych staruszków to nie tylko czcze gadki.

Mieli pierdzieleni wtyki. Grzecznie i stanowczo, obaj z rozmówców potwierdzili, że znana jest im sprawa i że może być spokojna.

„Czy ja jestem kurwą?” – zadała sobie w myślach to pytanie po raz trzeci.

Nie, nie myślała tak o sobie. Przecież nie przedstawiła cennika za swoje usługi. Wydawało jej się, że zawsze może powiedzieć nie. Zaprotestować, wycofać się. Wstawał piękny dzień. Osobowy skład powoli wtaczał się na dworzec. Wysiadła i skierowała swe kroki w kierunku szpitala.

Jeszcze dwa dyżury i koniec – stwierdziła w myślach.