Rozterki cnotliwego Rafała cz. 3 - Opowiadania Erotyczne

Rozterki cnotliwego Rafała cz. 3

... napalony!”

Skomentowałem sytuację, a Krzysiek pocieszył mnie:

- „Rafałku, nie masz się czego obawiać, to tylko niewinne pieszczoty – ze mną możesz się czuć całkowicie bezpieczny!

Lecz to mówiąc jeszcze bardziej przytulił się do mnie, a jego lewa ręka coraz śmielej wędrowała po moim brzuchu, zbliżając się do moich intymnych organów. Zaprotestowałem

- „Krzysiek przestań! - zrobiło się późno i musimy już wracać!”

- „Toteż powinniśmy się pośpieszyć” - odpowiedział mój partner z ironią w głosie i jego ręka weszła już na intymne włoski w najbliższej okolicy mojego penisa, który wychylił się i znacznie wydłużył, aby lepiej widzieć zbliżającego się gościa.

Zdążyłem tylko westchnąć: „Oj ty niegrzeczny chłopaku!” - i już za chwilę obca, natrętna ręka zaczęła obciągać mojego penisa. Wkrótce stałem się bezsilny i niezdolny do dalszych protestów. Kiedy zbliżałem się do orgazmu, Krzysiek nagle cofnął swoją rękę, puścił mnie i zaczął głośno stękać. Najwyraźniej sam się też bardzo podniecił. Jak na komendę obaj usiedliśmy obok siebie na piasku, a z naszych działek prawie jednocześnie wystrzeliły dwie fontanny białego płynu.

Odprężenie nie trwało długo, bo zrobiło się już późno, a ośrodek był zamykany. Kąpiemy się szybko i już bez żadnego baraszkowania. Potem zabieramy ręczniki i spodenki. Pod osłoną ciemności możemy jeszcze przejść na golasa kilkaset metrów. Trzymam Krzyśka za szyję, a jego ręka spoczywa na moim pośladku i nie powiem, żeby nie sprawiało mi to pewnej ...

... przyjemności. W końcu wychodzimy ze strefy ciemności i zakładamy na siebie spódniczki z ręczników.

Wracamy rozluźnieni i pieścimy się po drodze. Jest już bardzo późno i przez to bezpiecznie, bo nikt nas nie będzie podglądał. Gdzieś w środku ośrodka nagle zdejmuję rękę z ramienia Krzyśka, bo przed nami wyrasta, jak spod ziemi Wiktoria.

- „Oj chwała Bogu, bo przez moment wydawało mi się, że ty Rafale ściskasz jakąś dziewczynę, a to tylko Krzysiek!” - mówi Wiktoria z wyraźną ulgą w głosie.

- „Pani podejrzenia mogą nie być takie bezpodstawne, bo Rafał jest wielkim podrywaczem, tylko dobrze się maskuje” - wtrąca Krzysiek i wywołuje u Wiktorii szybką reakcję.

- „Ale ty Krzysiek jak coś powiesz!”.

- „A pani Wiktoria co tu robi o tak późnej porze?”

- „Odwiedziłam Beatkę, bo nie wychodziła dzisiaj wieczorem na spacer i martwiłam się o nią. Ale dobrze się czuje, tylko była bardzo śpiąca, chyba po tej dzisiejszej wycieczce, i mówiła mi, że położyła się po obiedzie spać.”

- „Dobranoc pani Wiktorio!”

- „Dobranoc moje aniołki”.

Wróciliśmy do domku zadowoleni i usatysfakcjonowani.

- „No Rafał, po tych ostatnich twoich poczynaniach gotów jestem uwierzyć, że nic poważnego między tobą a Beatką nie zaszło. Byłeś taki naładowany, jak twierdza przed wysadzeniem w powietrze. Tylko współczuć Beatce, że z tego nie mogła skorzystać.”

- „Ty się nie martw o Beatkę, tylko poszukaj kogoś dla siebie!”

- „Dobrze, proszę księdza! A teraz chodźmy ojcze Rafale do twojego ...