Marta N. - cz. trzydziesta piąta - Opowiadania Erotyczne

Marta N. - cz. trzydziesta piąta

... do moich drzwi i z wielkim entuzjazmem zaakceptował mnie jako kobietę wartą grzechu, nie bacząc, że jestem niepisanym szefem pięcioosobowego babińca - Marysia podsumowała z właściwym sobie humorem całą sytuację. Oboje roześmieli się, bo rzeczywiście jej słowa zabrzmiały jak podsumowanie życiowej tragifarsy Marysi.

- Dobrze! Wyjaśniliśmy chyba dostatecznie całą sytuację. Mam Tomuś nadzieję, że nie wystraszyłeś się, że kocha cię dużo starsza ciotka i to nie tylko jako kuzyna, ale jako mężczyznę i kochanka. Nie chciałabym też, żebyś czuł się do czegoś przymuszany czy zobowiązywany. Kiedy zaczniesz mnie unikać, zrozumiem. Do końca życia będę ci wdzięczna za wszystko, co od ciebie dostałam jako kobieta - to mówiąc objęła Tomka i przytuliła do siebie jak najdroższy skarb.

Ujął jej twarz w ręce i zaczął pokrywać buzię czułymi, pełnymi uczucia pocałunkami. Kiedy pojawiły się łzy w oczach Marysi, zaczął zcałowywać je z tkliwością i podobnym wzruszeniem. W końcu opanowała się i starła łzy, cisnące się jej do oczu.

- Dość tego! To mają być radosne święta nie stypa - poderwała się energicznie z posłania, po czym oboje założyli bieliznę i szlafroki.

- Idę zobaczyć co z łazienką - powiedziała i wyszła z dziupli. Tomek zgarnął pościel i schował ją do schowka tapczanu. Nakrył tapczan narzutą i usiadł, czekając na Marysię. Pojawiła się po chwili.

- Możesz iść, w łazience jest tylko Marta. Powiedziałam jej, że wpadniesz - oznajmiła mu z uśmiechem, jakby Marta czekała na niego ...

... z filiżanką kawy.

- Chyba to nie jest dobry pomysł! - oświadczył z niezdecydowaniem w głosie.

- Idź, idź! Ona faktycznie będzie na ciebie czekać. Musicie się też pospieszyć, bo pewnie jeszcze nie wszyscy skorzystali z łazienki - Marysia wręcz wpychała go w objęcia córki.

Trudno byłoby dziwić się temu, wiedziała przecież, że Marta uważa go po prostu za swojego chłopaka, ale bez zazdrości czy zaborczości wobec niego w odniesieniu do matki czy sióstr. Tomek odnosi się do niej podobnie, jakby akceptując taki stan i zachowanie Marty. Spojrzał jeszcze raz na Marysię. Uśmiechnęła się i gestem ręki pokazała mu kierunek.

Podniósł się i ruszył w stronę łazienki. Podszedł do drzwi i zapukał.

- Można! - usłyszał wesoły głos Marty. Wszedł. Marta mocowała się ze stanikiem.

- Dobrze że jesteś! Pomożesz mi? - poprosiła i podeszła, dając mu buziaka na powitanie i wręczając staniczek.

- Chyba że mam go jeszcze nie zakładać? - powiedziała z uśmiechem, widząc, że przygląda się jej drobnym cyckom z niejakim zainteresowaniem i rozczuleniem.

- Wiem! Wiem! Porównujesz cyce mamy i moje? To tak to jakbyś porównywał piłkę siatkową z piłeczką tenisową - odezwała się żartobliwie i w swoim stylu.

- Nie przejmuj się! Moje też urosną! - dodała i potrzepała swoimi cycuszkami.

- Martuś, nie prowokuj! Opłukam się tylko i umyję zęby - powiedział i zapiął jej stanik.

- Musimy przecież zwolnić łazienkę, bo być może jeszcze nie wszyscy z niej skorzystali - dodał, mając w pamięci ...